Ik heb net mijn rugzak klaargemaakt waarmee ik morgen de staptocht zal doen naar Campo da Graça, waar we dan zullen overnachten in open lucht. Ik wandel echt niet graag, dus zou je kunnen verwachten dat ik opzie tegen morgen. Maar toch kijk ik er naar uit. Alle jongeren hier op de wereldjongerendagen zullen daar naartoe stappen. Dat kan alleen maar enorm veel sfeer zijn.
De voorbije dagen heb ik zowat vanalles gedaan. Eergisteren mocht ik bijvoorbeeld mee naar de Belgische ambassade in Lissabon. Maren, een vriendin die ik hier leerde kennen, is één van de tien ambassadeurs van onze groep. Dat zijn jongeren die bijvoorbeeld de media te woord staan. Zij mocht nog twee mensen meenemen naar het event in de ambassade en koos onder andere mij om haar te vergezellen. Voor de geïnteresseerden: de groepsfoto die toen genomen is, is verschenen in een artikel op vrtnws.
Gisteren ging ik naar een Taizé-gebed met de broeders van Taizé. Daar kwam ik, onder andere samen met Louise, even helemaal tot rust.
Vandaag startte de dag opnieuw met een rise-up moment. Deze keer stond dat moment helemaal in het teken van vergeving en verzoening. Daarna was er een eucharistieviering met biechtgelegenheid. Ik heb van die gelegenheid gebruik gemaakt om voor de eerste keer te biecht te gaan. Het was een diepgaande, unieke ervaring waar ik vooral veel dankbaarheid rond voel.
Na de lunch trokken we Lissabon in.
(Ik was gisteren in slaap gevallen op dit punt van mijn verslag, oeps)
Dus we trokken Lissabon in. Daar stond de kruisweg op het programma. Ze hadden mij hier al gezegd dat ik die zeker niet mocht missen, dus wij daar naartoe. Alle staties werden uitgebeeld op het podium. Het kruis werd naar verschillende platformen omhoog gehesen. Voor elke statie was er een ander platform. Elke statie werd ook verteld (bijvoorbeeld "Jezus valt voor de tweede keer"). Vervolgens werd de link gelegd met lijdensverhalen van vandaag: angsten, depressies, verslaving, burn-out, verlies, ... Er werden ook getuigenissen gebracht van mensen die hebben geleden en hoe het geloof hen hielp om terug verder te gaan. Alles was ook heel goed te verstaan doordat ik kon luisteren naar een tolk via de radio op mijn GSM. Op die manier raakte de kruisweg mij wel. Ik zag ook verschillende mensen huilen. Heel mooi.
Na afloop hebben we terug veel tijd gespendeerd aan weggeraken van het event en aanschuiven aan het openbaar vervoer.
Eerder deze dag (zaterdag) nam ik afscheid van mijn gastgezin. We gaven ze allerlei lekkers cadeau als bedanking. Want wat hebben die ons serieus in de watten gelegd zeg!
Op dit moment zit ik op Campo da Graça met, zonder twijfel, meer dan een miljoen mensen, op mijn matje waarop ik straks zal slapen. Wat een beleving!
Vele groetjes
Van Femke en ook Servaes en Louise
