Ik geef toe: de dagen ervoor werd het weerbericht toch met iets meer belangstelling gevolgd dan anders. Wat zou het worden? Hitte, kans op regen en onweer?
Donderdagmorgen kondigde zich uiteindelijk aan als een mooie zomerse dag met ideale temperaturen. 57 welgezinde reizigers in eigen land vertrokken richting de stad aan de Stroom.
De grootste uitdaging werd die dag het verkeer en de werken in en om Antwerpen. Maar de chauffeur hield het hoofd koel, zijn blik op de verkeersapp’s en we omzeilden de files en namen bochten in smalle straten alsof het niets was.
Halte 1 van de dag was het Mas (Museum aan de Stroom) waar een tijdelijke tentoonstelling “Compassion” loopt. Compassion, mee-lijden of medeleven. De tentoonstelling gaat over hoe we de anderen (mensen, dieren, de planeet) willen helpen. Je ontdekt er kunst en voorwerpen van vroeger en nu, uit alle hoeken van de wereld, verbonden met culturen en levensbeschouwingen, die laten zien hoe we voor elkaar zorgen en waarom we dat doen. Maar ook wat er soms moeilijk aan kan zijn. Een aantal pertinente vragen worden ook gesteld. Wat is de drijfveer van jouw hulp? Hoe help jij iemand die vastzit in een (figuurlijke) put? Is empathie zonder actie zinvol?
Verwelkomd worden we door een woordenwolk die te horen en te zien is. Een hedendaagse kunstwerk van Berlinde De Bruyckere gaat er in dialoog met een piëta. Stephan Vanfleteren zijn acht werken van barmhartigheid (immers Paus Franciscus heeft er in 2016 nog één aan toegevoegd) samen met een schilderij van Breughel met de zeven werken. Een buste van de heilige Franciscus van Assisi deels opgegeten door de houtkever. Maar heel mooi. Zou die kever nu ook nog zijn vriend zijn?
Een collectebus van de vrijzinnigheid staat broederlijk naast die van het leger des heils en de katholieke variant, ons welbekend. Het thema van de barmhartige Samaritaan komt ook terug in andere culturen en levensbeschouwingen. Hedendaagse filantropen schitteren naast de weldoeners van een paar eeuwen geleden. Een Japanse prent die toont hoe je zieken kan helpen, een Congolees beeld van een genereuze vrouw, … er is zoveel … zoveel om over na te denken.
Nadien is er even vrije tijd om andere zalen van het museum te bezoeken of te genieten van het panoramisch uitzicht over de stad.
Halte 2 brengt ons naar het gebouw van Sant’Egidio, een beetje verscholen in een steegje in de Kammenstraat. Voor de deur wacht Homeless Jezus ons op. Jezus als dakloze is een kunstwerk van Timothy Schmalz dat vanaf 2013 in meer dan honderd steden over de gehele wereld is geplaatst. Misschien zag je het al in Rome of in Brugge? Het is voor mij de derde keer dat ik het beeld ergens zie en toch doet het me elke weer iets als ik er totaal onverwacht mee geconfronteerd wordt. Birgit heet ons hartelijk welkom. Samen met hun kok en twee Syrische vrijwilligers hebben ze na de maaltijd voor hun dagelijkse gasten, in geen tijd, de eetzaal voor ons omgetoverd voor een heerlijke broodmaaltijd. En of het gesmaakt heeft. Daarna vertelde ze over hun vele werkingen, projecten, hun drijfveren, hun visie. Misschien zegt de naam Kamiano je iets. Meestal rond Kerstmis worden beelden getoond van hun kerstfeest in de kerk voor de mensen van hun dak- en thuislozenwerking. We leerden ook het project van Simeon en Hanna kennen. Surf naar https://www.santegidio.be om meer te weten te komen of nog eens herinnerd te worden aan wat we daar allemaal zagen en hoorden. Ook hier weer de werken van Barmhartigheid in een hedendaagse muurschildering. Teken van verbinding met het vorige. Maar vooral de acties van vriendschap en verbinding met wie zo vaak uit de boot valt, het kracht van gastvrijheid en enthousiasme en van het gebed neem ik mee als inspiratiebron voor onze geloofsgemeenschap in Ninove.
Een kleine wandeling door het centrum van Antwerpen brengt ons bij dé Kathedraal. Halte 3 van de dag. We worden vanop de Groenplaats plots verwelkomd met klokkengeluid. Een mooi geluid, om iets voor 16 uur, op een plaats in de stad met vele toeristen en shoppers. Zouden ze het horen? Zouden er zijn die zich afvragen wat die klokken willen zeggen? Ik werd er nog blijer van om zo naar de ingang te stappen en ik niet alleen, denk ik.
Binnen krijgen we een rondleiding van de parochiepriester van daar, Bart Paepen. Ik ken de man van mijn computerscherm. Ik volgde reeds online vorming van hem. Dus ik was er van overtuigd dat ook dit goed ging zijn. Maar de term “goed” is een understatement. Als je de uitleg van het gebouw, de beroemde schilderijen van Rubens, de verborgen glasramen, een klein schilderij uit de jaren 1924, het hedendaags Corona-kunstwerk en het altaar als trampoline moeiteloos kan gebruiken om anno 2025 de spiritualiteit in de mens aan te boren en te evangeliseren (waarvoor ze uiteindelijk allemaal bedoeld zijn) dan kan ik alleen maar zeggen: Deo gratias.
Opnieuw een kleine wandeling langs de boorden van de Schelde bracht ons bij de bus voor onze volgende halte, nr 4. Het avondmaal in het Kerkschip. Na een happy birthday-lied voor de jarige van de dag was het tijd om bij een glas en warme maaltijd de dag te evalueren, ervaringen uit te wisselen en medereizigers wat beter te leren kennen. De perfecte afsluiter van de dag. A ja, voor wie het zich afvroeg, het Kerkschip is een echt schip maar ook de parochiekerk en -zaal met taverne van de binnenscheepvaart in Antwerpen. Het kerkschip heeft twee kapellen aan boord: Een kleine kapel (80 stoelen) en een grote voor speciale en zondagsvieringen.
Halte 5 was de Ikornparking in Ninove waar heel tevreden mensen opnieuw uitzwermden naar alle windstreken. Vraag hen bij gelegenheid zeker eens naar hun ervaringen van die dag.
Krista
