Op een gure winteravond rij ‘k richting Leopold III-laan. ‘Het appartementsgebouw ligt evenwijdig met die laan had mr. Verbeeck me aan de telefoon gezegd. Je moet een kleine straat nemen, er net voorbij en dan bijna tot op het einde rijden’. Ik volg zijn raadgevingen op en kom zonder problemen op het juiste adres aan.
Mr. Verbeeck en zijn vriendelijke dochter Anne-Marie verwelkomen me, en bij een kopje koffie kan het gesprek van start gaan. Albert Verbeeck is niet alleen een trouwe bezoeker van de Epifaniekerk; hij is ook al jarenlang een vaste vrijwilliger om de kapel klaar te maken voor de wekelijkse viering.
Mr. Verbeeck bent u in Brussel geboren?
Neen,ik ben in 1914 geboren in Brecht, vlakbij de Hollandse grens, in volle oorlog dus. Mijn vader is overleden op de dag voor de Wapenstilstand en mijn moeder bleef alleen achter met zes kinderen, waarvan ik de jongste was. Om de kost te verdienen is mijn moeder naar Brussel komen werken bij een grote familie als kokkin (mijn moeder was een uitzonderlijke kok). Alle kinderen werden in weeshuizen geplaatst. Ikzelf was 4 jaar oud en heb eerst een jaar lang in het ‘gasthuis' van Brecht verbleven. Maar na een jaar mocht ik, als jongste, bij mijn moeder naar Brussel komen.
Hoe verliep uw kindertijd?
De lagere school volgde ik in het Nederlands in Etterbeek. Het middelbaar moest in het Frans en die school lag vlakbij de Daillykazerne. Maar op het einde van de jaren twintig brak de economische crisis uit en dan ben ik gestopt met studeren en heb ik via een ‘annonceken' in Le Soir werk gevonden bij een ‘mercerie'groothandel. Er waren toen wel vijftig kandidaten voor die job. Ik verdiende heel weinig; het was echt uitbuiting. Het waren zware jaren met heel veel werkloosheid en dat heeft geduurd tot ver in de jaren dertig. Ik herinner het me nog goed want het is ook de periode van de verschijningen van O.L.Vrouw in Beauraing.
Hoe lang heeft u daar bij dat bedrijf gewerkt?
Ik was toen lid van de Kajotters, de jongerenbeweging van Jozef Cardijn. En één van de leiders van de Kajotters vertelde me dat ik aan het werk kon gaan bij een apotheker. In die tijd maakten de apothekers zelf nog veel zalven en siropen. En ik moest die in potjes doen en inpakken. Dan brak de oorlog uit en wij moesten naar Frankrijk. Dat moest van de regering. Ik ben vertrokken met mijn twee broers, per fiets. Mijn ene broer verbleef in de buurt van Lyon, de andere in de buurt van Vienne en ik moest doorreizen tot Valence. Daar ben ‘k bij de pastoor te rade gegaan en door hem kon ik bij een apotheker in de Ardèche gaan werken.
Ben je daar gebleven tot de dag van Wapenstilstand?
Ja, na de (Franse)Wapenstilstand wilden we allemaal zo vlug mogelijk weer naar België, naar huis. We moesten papieren halen bij de Zweedse ambassade. Via Mâcon bereikten we de demarcatielijn. Een Duitser hield me tegen. Hij vroeg mijn papieren en omdat hij meende dat ik apotheker was, liet hij me door. En zo kon ik via Parijs terug naar Brussel en kon ik mijn moeder terugzien.
Hoe bent u dan in Schaarbeek terecht gekomen?
Ik heb mijn vrouw leren kennen en wij zijn getrouwd in de kerk van Sint Aleydis. Dat was nog de oude kerk. We hebben in Schaarbeek op verschillende plaatsen gewoond en in 1964 zijn we naar hier in de Bloemtuinenlaan verhuisd. Vroeger was er hier een oefenterrein voor de soldaten van de Daillykazerne. Niet zo ver van hier, in Evere was toen een kazerne van de luchtmacht en een vliegplein. Als ze daar vliegmeetings hielden dan kwamen de mensen op het veld hier rechtover zitten om naar de vliegtuigen te kijken. Dat herinner ik mij nog heel goed.
Hebben u en uw echtgenote een groot gezin gehad?
Wij hebben twee kinderen gekregen: een zoon en een dochter. Mijn zoon woont nu in Australië. Hij is met een Australische gehuwd en zij wonen in Adelaide. Drie keer al ben ik naar Australië op bezoek geweest. Het is een ongelooflijk groot en mooi land maar erg dor.
Onze dochter Anne Marie is heel veel ziek geweest. Toen ze elf jaar was, is ze verlamd geworden maar ze heeft een enorme wilskracht en na vele jaren, en dankzij een zeer goede verzorging door prima artsen, is haar gezondheid fel verbeterd.
U is al lang betrokken bij onze parochies. Hoe is dat gekomen?
In het begin toen we hier woonden was onze parochiekerk Sint Theresia maar er was een viering in de school hier dichterbij in de Choméstraat. Ik was vroeger bestuurslid van ‘Zon en Leven', een club voor gepensioneerden. Het was een erg bloeiende club. Wij organiseerden tentoonstellingen maar ook allerlei activiteiten zoals turnen, kaartspelen, petanque, folkloredansen, zelfs stoelen biezen, potten bakken en boekbinden hebben we gedaan. En er was ook een cabaretploeg.
Maar u is nu nog altijd actief in de Epifaniekerk?
Als Vlamingen hadden wij, zoals ik al vertelde, een viering in de school in de Choméstraat. En later is de Epifaniekerk er gekomen. (Dochter Anne Marie geeft een woordje uitleg over de historiek van de kerk. De Epifaniekerk is een concept uit de jaren zestig toen het idee groeide van een kerk voor het volk. Maar de kerk is uiteindelijk maar in de jaren tachtig gebouwd.) Epifanie is nu nog altijd onze parochiekerk, ook al hebben we alleen maar een weekviering.
Naast uw inzet voor de parochie, waar houdt u zich zo vooral mee bezig?
Ik lees heel graag. Vroeger ben ik zelfs lid van een leesclub geweest. ‘k Luister erg graag naar muziek en postzegels verzamelen doe ik ook al jaren. (Volgens dochter Anne Marie heeft haar vader een heel grote collectie en hij kent elke zegel uit zijn verzameling.) Nu gaat het grootste deel van mijn tijd naar tekenen en schilderen. Olieverf nu minder, vooral veel pastel. Inspiratie haal ik vooral uit foto's en boeken. (En dochter Anne Marie vermeldt nog dat haar vader nooit een academische of andere opleiding gevolgd heeft.)
Mr. Verbeeck laat me enkele mappen zien met tientallen tekeningen, een ruime waaier zowel landschappen als portretten, stillevens, klein en groot. Wat opvalt zijn de prachtige kleurencombinaties. Geregeld heeft mr. Verbeeck zijn werken tentoongesteld o.a. in de culturele centra De Markten in Brussel en De Kriekelaar in Schaarbeek. En momenteel loopt een tentoonstelling in het Erasmusziekenhuis.
Vooraleer afscheid te nemen, mag ‘k nog een werkje uitkiezen. Van harte dank mr. Verbeeck voor dit mooie cadeau en dank ook voor uw verhaal.
Ria
