Pastor Benno, ben je afkomstig van Brussel of zoals velen een inwijkeling in onze hoofdstad?
Pastor Benno: ik ben ook een inwijkeling. Ik ben geboren en getogen in Geel, in de Antwerpse Kempen. Ik ben de oudste en heb nog een broer en een zus. Ik heb college gevolgd en ben dan ingetreden in de abdij van Tongerlo bij de Norbertijnen. Als opleiding volgde ik filosofie en theologie aan de universiteit in Leuven en daarna nog een specifieke opleiding in Rome. Daarna ben ik priester gewijd. Al tijdens mijn opleiding volgde ik stage in Antwerpen. Maar de verantwoordelijke had toen contact met monseigneur De Hovre (toen hulpbisschop in het aartsbisdom Mechelen-Brussel) en zo ben ik in september 1989 benoemd in Brussel.
Bij mijn eerste benoeming werd ik verantwoordelijk voor het geheel van drie parochies Sint-Joost, het Heilig Hart en Sint-Albertus, parochies bij de Europawijk, ongeveer in de driehoek gevormd door het Madouplein, Schumann en het Meiserplein. Daar ben ik 13 jaar aan het werk geweest. Ik woonde toen in de Grevelingenstraat waar nu pastor Hubert woont. Die buurt die nu deel uitmaakt van de pastorale eenheid Sint-Franciscus ken ik dus goed en ook de mensen die er nog wonen.
Waarom ben je ingetreden bij de paters Norbertijnen?
P. Benno: ik wilde priester worden daarom ben ik hier en daar gaan kijken. Ik had ook contact met onze parochiepriester én met de gewestproost van de Chiro want ik was in die tijd ook chiroleider. De gewestproost was een pater van Tongerlo. En zo heb ik de abdij van Tongerlo leren kennen. De Norbertijnen zijn geen slotorde maar ze zijn heel actief op het vlak van liturgie en pastoraal. Dat sprak mij aan en zo ben ik uiteindelijk wat men noemt ‘buitenheer’ bij de Norbertijnen geworden. Ik heb er nooit spijt van gehad dat ik in Brussel ben verzeild geraakt.
Waarom sprak het u aan om in Brussel aangesteld te worden?
P. Benno: het multiculturele en internationale karakter van Brussel spreekt me erg aan. Ik had en heb er veel contacten. Na ongeveer 12 jaar ben ik benoemd in de pastorale eenheid van Sint-Agatha-Berchem waar ook de basiliek van Koekelberg deel van uitmaakt samen met Sint-Cecilia en Sint-Martinus. Dat was een totaal andere sfeer, relatief Vlaamser met een klassiek parochieleven. Daar was ook een goed contact tussen de Franstalige en de Nederlandstalige pastoraal.
Maar nu woont u in de pastorie in Stokkel…
P. Benno: in 2015 ben ik benoemd in Etterbeek-Woluwe. Dat was opnieuw een hele overgang met een heel andere situatie. Zoals iedereen wel weet is dit de meer gegoede kant van Brussel. Er zijn minder Vlamingen, in de pastoraal werken we dus met kleinere groepjes. Nu gaan we voor een verdubbeling van het territorium door de samenwerking met de pastorale eenheid Sint-Franciscus.
Heeft u nog contact met de Norbertijnen?
P. Benno: ja zeker, regelmatig ga ik naar bijeenkomsten en feestelijke gelegenheden. Maar mijn keuze voor Brussel was een heel bewuste keuze en ik heb er nooit spijt van gehad. Vanuit de orde doen we aan pastoraal. Het internationale aspect en de vele achtergronden in Brussel zijn boeiend. Vandaar ook dat ik iedere donderdagvoormiddag in de Finisterraekerk in de Nieuwstraat beschikbaar ben voor gesprek en biechtgelegenheid. Om 12.10 uur ga ik dan voor in de Nederlandstalige eucharistieviering. In een grootstad is het moeilijk om als priester naar de mensen toe te gaan. We kunnen niet meer alle mensen bereiken. Dat is praktisch niet mogelijk. Maar ik wil wel als priester beschikbaar zijn ; voor een biechtgesprek, om raad te geven, voor vragen of gewoon om te luisteren. Persoonlijk contact vind ik erg belangrijk in de pastoraal.
Waaruit bestaat uw taak hier in de Pastorale Eenheid Etterbeek-Woluwe?
P. Benno: bij mijn benoeming in 2015 werd ik verantwoordelijk voor alle Nederlandstalige parochies in Sint-Pieters-Woluwe, Sint-Lambrechts-Woluwe en Etterbeek. Er zijn weekendvieringen in 6 kerken: Sint-Pieter en Vogelzang in Sint-Pieters-Woluwe, Heilige Familie en Sint-Lambertuskerk in Sint-Lambrechts-Woluwe, Sint-Antonius in Etterbeek en de gemeenschapsviering in de O.L.Vrouw kerk in Stokkel. Daarbij krijgen we hulp van zondagspriester Pater Ludwig Van Heucke, Jezuïet, en van Pater Pros Lievens, gepensioneerde priester Salesiaan.
Wat zal er nu veranderen met de nieuwe benoemingen?
P. Benno: als pastores zullen we team vormen, samen een visie ontwikkelen met de pastorale ploegen wetend dat we in de loop der jaren zullen evolueren naar een grote eenheid. Persoonlijk ben ik blij als pastor in team te werken en zo opnieuw in contact te komen met de mensen uit de tijd van mijn eerste benoeming en door de nieuwe setting terug op vertrouwd gebied te komen.
Vindt u het niet moeilijk om nog voor een groter gebied te werken?
P. Benno: als team is dat geen nadeel, integendeel, samen zijn we verantwoordelijk voor een groter geheel. De grootste uitdaging voor de Kerk in Brussel bestaat erin ons geloof door te geven aan de generaties na ons én zelf bewust ons geloof beleven. De allergrootste uitdaging is een intens gemeenschapsleven uitbouwen waarin mensen die zoekend zijn kunnen thuiskomen in het geloof van de christenen.
Ria V.A.