Heidi Sebrechts bracht tijdens de gemeenschapsviering een getuigenis dat al een paar dagen blijft nazinderen… Ik vertel er u graag wat meer over.
In onze gepolijste levens gedragen we ons soms een beetje als verwende kinderen, althans: ik stel het bij mezelf vast… We zijn het gewoon dat alles van een leien dakje loopt. Vinden het vanzelfsprekend dat er meerdere soorten brood bij de bakker ligt - dagvers uiteraard -, dat er kristalhelder en drinkbaar water uit onze glanzende kranen stroomt en dat moderne treinen en vliegtuigen ons veilig en snel op onze bestemming brengen. Om maar een paar voorbeelden te noemen.
Het is goed om daar genoeg bij stil te staan, om dankbaar te zijn over zoveel dat “zomaar” in onze schoot valt. Maar dat doet u waarschijnlijk al. Misschien ’s avonds, voor het slapengaan. Ik hou al een tijdje zo’n dankbaarheidschrift bij, waarin ik de fijne, mooie momenten van de voorbije dag noteer. Je zegeningen tellen, heet dat dan. “Count your blessings”, en geloof me, het doet deugd. Het hoeft niet groots of spectaculair te zijn, soms is het gewoon de vreugde om mijn kat of de glimlach die een onbekende me teruggaf in de trein.
Dankbaar zijn voor wat er mooi, plezant en aangenaam is, is wellicht niet zo moeilijk. Het is pas wanneer we pijn hebben of ziek zijn, dat we plots beseffen hoe dierbaar onze gezondheid is en hoe een “gelukzakken” we zijn als alles goed marcheert!
Beste lezer, de boodschap die we meekregen zondag, ging nog een heel eind verder. We worden uitgenodigd om ook dankbaar te leren zijn voor het moeilijke, de tegenslagen, het ón-geluk! Om ook in de moeite, het lastige, het frustrerende, ons geloof te omarmen, overeind te blijven, vertrouwend voort te doen. In tegenslagen krijgen we een kans om te groeien. Om ons over te geven, om los te laten. En om te leren wat echte nederigheid is.
Ik voel dat ik er mee aan de slag wil...
Sophie Vanhaverbeke
Foto's van de potluck achteraf kan je hier bekijken.
