De vroegere pastorale eenheden Sint-Franciscus en Etterbeek-Woluwe vormen voortaan samen een nieuwe eenheid. Bij een nieuwe pastorale eenheid past ook een nieuwe naam. Er waren drie mogelijke namen voorgesteld waarvoor drie mensen een propagandafilmpje hebben gemaakt dat op de website werd geplaatst. Ieder die het wenste kon zijn of haar stem uitbrengen. Er zijn 31 mensen geweest die hun stem uitbrachten. Daarvan stemden er 4 voor ‘Lenneke Mare’, 12 voor ‘Brussel Noord-Oost’ en 15 voor ‘Aleidis’. Onze nieuwe pastorale eenheid heet dus: ‘Aleidis’.
De heilige Sint-Aleidis is de patrones van twee kerken in onze nieuwe pastorale eenheid: Sint-Aleidis aan de Daillylaan in Schaarbeek, dus in de vroegere pastorale eenheid Sint-Franciscus, en Aleidis in de wijk Mooibos in de vroegere pastorale eenheid Etterbeek-Woluwe. Doordat er twee kerken uit de twee vroegere pastorale eenheden zijn die Sint-Aleidis als patrones hebben, overbrugt deze naam a.h.w. de twee vroegere eenheden.
Bovendien is Aleidis iemand van bij ons: een vrouw uit onze nieuwe pastorale eenheid. Want zij is geboren in Schaarbeek en wordt dan ook genoemd: ‘Aleidis van Schaarbeek’. Ook dat is dus een goede reden om onze nieuwe pastorale eenheid naar haar te noemen: zij is afkomstig uit onze buurt, zij is iemand van ons, een heilige die vlakbij ons, in Schaarbeek, geboren en getogen is.
Maar wie was nu Sint-Aleidis ?
Zij werd dus geboren in Schaarbeek, rond het jaar 1225, waarschijnlijk in een boerengezin, maar met enige welstand, want op zevenjarige leeftijd werd zij toevertrouwd aan de zusters van de Cistersiënserinnenabdij van Ter Kameren, om daar opgevoed te worden en een religieuze vorming te krijgen. De kerk en de gebouwen van de abdij van Ter Kameren bestaan nog steeds, maar in de dertiende eeuw zal de abdij er wel anders uitgezien hebben. Van in haar jonge jaren legt Aleidis zich toe op het gebed en het religieuze leven. Tegelijk is ze steeds bereid om haar medezusters ten dienste te staan. Kortom, ze wordt een model-religieuze. Maar als ze ongeveer twintig jaar oud is, slaat het noodlot toe. Ze wordt melaats. Zoals dat toen voorgeschreven was, moest ze vanaf dan afgezonderd worden van de anderen om besmetting te voorkomen. Ze moet leven in een kluis - een klein huisje - ergens in de grote tuin van de abdij of in het nabije Zonieënwoud. Maar doordat ze afgescheiden van de mensen moet leven, groeit ze nog meer naar God toe. Ondanks haar ziekte worden haar geloof en haar geestelijk leven nog intenser. Meer en meer voelt ze zich verbonden met de lijdende Christus. Maar haar lichaam takelt af; het wordt meer en meer aangetast door de melaatsheid. Haar enige troost is het ontvangen van de Heilige Communie. Het komt zover dat ze verlamd en blind wordt. Ze offert haar lijden op voor keizer Frederik van Duitsland en koning Lodewijk van Frankrijk die toen op kruistocht waren. Op het einde van haar leven is haar lichaam helemaal aangevreten door de melaatsheid. Ze sterft in 1250 op vijfentwintigjarige leeftijd. Dadelijk na haar dood beginnen de mensen van Brussel haar te vereren als een heilige. Haar heilig leven en haar lijden blijven in het geheugen van het volk gegrift. In 1907 werd haar verering officieel erkend door paus Pius X. In het aartsbisdom Mechelen-Brussel wordt haar feestdag gevierd op 15 juni. Zij wordt vereerd als patrones van de blinden en van mensen met een andere handicap.
Dit indrukwekkende leven kan ons inspireren in de werking van onze nieuwe eenheid.
Haar melaatsheid doet ons ook denken aan Pater Damiaan en roept ons op om ook hier in onze pastorale eenheid zorg te dragen voor alle mensen aan de rand van de samenleving, mensen die om meerdere redenen uitgesloten worden.
Haar intens geloofs- en gebedsleven in haar lijden kunnen ons aanmoedigen om ook bij al onze problemen en zorgen onze relatie met Christus te verdiepen.
Haar moedig gedragen ziekte kan ons aanzetten om ook in onze pastorale eenheid oog te hebben voor de zieken en zeker ook voor de blinden en voor alle personen met een handicap.
De troost die zij in haar lijden ontving bij de Heilige Communie, kan ons inspireren bij onze eigen beleving van de eucharistie en kan voor de kinderen van de catechese een voorbeeld zijn bij de voorbereiding op hun Eerste Communie.
Het feit dat zij haar lijden heeft geofferd voor de keizer en de koning die op kruistocht waren vertrokken, roept ons op om ons christen-zijn te beleven in openheid voor de actualiteit, om open te staan voor wat er in de wereld gebeurt en om als gelovigen onze plaats in de maatschappij in te nemen en niet wereldvreemd te worden.
Sint-Aleidis is dus een inspirerende vrouw, ook in onze tijd, ook voor onze nieuwe pastorale eenheid. ‘Pastorale eenheid Aleidis’: een naam die spreekt van geloof en van zorg voor de uitgeslotenen en voor allen die lijden, een naam die oproept tot bewust bewust christen-zijn doorheen de wederwaardigheden van het leven en de maatschappij.
Sint-Aleidis, bid voor ons.
Pastor Benno
