Beste Chris, ben jij geboren en getogen in Woluwe?
Chris: ik ben geboren in Sint-Joost-ten-Node. Mijn vader was van Brussel, mijn moeder komt uit Heffen bij Mechelen. Maar toen ik 2 jaar was, zijn we naar Woluwe komen wonen en sindsdien heb ik hier altijd gewoond. Mijn ouderlijk huis is hier in dezelfde straat. Mijn moeder die nu 91 jaar is, woont er nog altijd. Mijn vader is twee jaar geleden overleden. Ik ken deze buurt dus heel goed maar heb ze ook enorm zien veranderen van heel landelijk naar nu dichtbebouwd.
Heb je herinneringen aan je kindertijd en je jeugdjaren?
Chris: als kind speelde ik hier veel op straat met de andere kinderen uit de buurt die vooral Franstalig waren. Omdat ik vaak ziek was, ben ik niet veel naar de kleuterschool geweest. De lagere school volgde ik in het Angelus Instituut op de grens van Schaarbeek en Sint-Lambrechts-Woluwe. Maar mijn eerste communie deed ik in 1962 in de toen nog tweetalige parochie. Ik ben hier ook gevormd. Voor mijn humaniora trok ik naar Mater Dei in Sint-Pieters-Woluwe. Ik ging met veel plezier naar school en heb heel goede herinneringen zowel aan mijn klasgenoten als aan de leerkrachten. Daarna koos ik voor geschiedenis aan de KU Leuven en ik volgde ook een jaar filosofie. Onmiddellijk na mijn studies kon ik als interim beginnen in Mater Dei, de school waar ik dus zelf les heb gevolgd. En ik ben er mijn hele carrière kunnen blijven. Nu ben ik het derde schooljaar met pensioen. In het begin was het moeilijk wennen want ik miste mijn collega’s en de contacten.
Je bent ondertussen heel actief in de pastoraal…
Chris: dat was ik voordien ook al, toen ik nog studeerde én later toen ik werkte als leerkracht. Als tiener hielp ik mee de jeugdmissen voorbereiden. In 1972 is de pastoraal in Woluwe gescheiden en startte hier een Vlaamse parochiepriester Leo Bollen. Hij vroeg me om mee te werken aan de catechese. Na mijn studies in Leuven ben ik direct begonnen. Het is nu dus ongeveer 40 jaar dat ik bij de catechese ben betrokken. Ondertussen ben ik sinds verschillende jaren de verantwoordelijke in onze pastorale eenheid voor de catechese. Ik heb verschillende cursussen gevolgd en begon er ook over na te denken om eventueel pastoraal werkster te worden. Op één van de studiedagen voor pastores vroeg men mij om te getuigen over mijn geloof en mijn engagement. Daar kwam toen ook monseigneur Vanden Berghe getuigen. Bij het avondmaal geraakten we in gesprek en hij zei me: als je eraan denkt om pastoraal werkster te worden, dan moet je dat doen. Ik heb toen de knoop doorgehakt en mij in 1992 ingeschreven voor de opleiding. In 1996 ben ik aangesteld en benoemd in onze pastorale eenheid. Die bestond toen nog uit de Heilige Familie, Sint Lambertus en Kapelleveld. Ondertussen zijn we groter geworden en recent is onze opdracht dus nog uitgebreid.
(Na Leo Bollen kwam Pros Lievens ; hij werd opgevolgd door Johan Dobbelaere en nu is pastor Benno hier.)
Waaruit bestaat je taak als pastoraal werker?
Chris: ik ben dus altijd de verantwoordelijke voor de catechese gebleven. Daarnaast zorg ik mee voor de vieringen, ga ik ook voor in gebedsdiensten en ik ben ook lid van de pastorale ploeg. De catechese is in onze pastorale eenheid geconcentreerd in Stokkel. We hebben de bijeenkomsten samengebracht in één weekend per maand. Op zaterdagnamiddag komt de groep ‘vernieuwde catechese’ bijeen, op zondagmorgen de laatste groep ‘klassieke’ catechese. Om 10 uur komen we in de kerk allemaal samen in de familieviering, ook de ouders.
Op die 40 jaar engagement heb je wel veel zien veranderen?
Chris: van taalgemengde naar Nederlandstalige pastoraal maar van bij het begin is het een samengedragen verantwoordelijkheid geweest waar ik veel ruimte kreeg om de catechesewerking in te vullen.
Hoe zie je de toekomst?
Chris: ik ben optimistisch van aard. Niet dat ik alle dagen sta te springen maar vanuit het geloof dat de Geest zal blijven waaien en werken. Ik denk wel dat we, hoe jammer ook, het idee van de parochie zullen moeten opgeven. Hopelijk komen we tot een aantal kernen waar een echte geloofsgemeenschap blijft. En misschien moeten we ooit terug naar een meertalige pastoraal. Dat zal de toekomst moeten uitwijzen.
Ik ervaar ook de recente aanstelling en samenwerking van een groot pastoresteam heel positief. Het zal met vallen en opstaan gaan wellicht maar dat is normaal, denk ik. Een persoonlijke kanttekening: ik ben blij dat ik nu gemakkelijker kan deelnemen aan studiedagen. Vroeger toen ik nog les gaf, was dat erg moeilijk. Persoonlijk hecht ik ook veel belang aan de rol van de vrouw in de kerk. In mijn opleiding was dat vaak een gespreksonderwerp.
Wil je nog iets meegeven aan onze lezers?
Chris: ik ben héél dankbaar voor de twee aanstellingsvieringen. Het waren heel mooie vieringen met een hartelijk welkom ook. Dat geeft een boost, zin om er werk van te maken, hoop om te kunnen groeien naar een nieuwe eenheid. Het doet goed dat we regelmatig samenkomen en vergaderen als één pastoresteam.
Ria V.A.