Ook in deze coronatijden zetten we graag onze klassieke rubriek verder. Een bezoekje brengen aan de geïnterviewde was nu natuurlijk niet mogelijk. Maar gelukkig zijn er de zogenaamde sociale media om een ‘babbeltje te slaan’, zij het op een wat ongewone manier. Met veel genoegen stellen we u deze week een parochiaan voor die al sinds haar geboorte deel uitmaakt van onze gemeenschap Els Faems. We kennen dus eigenlijk al het antwoord op onze traditionele eerste vraag. Daarom aansluitend: kom je uit een groot gezin?
Els : ik ben in Brussel geboren en opgegroeid en ik ben er nooit weggegaan. Ik woon twee straten van mijn ouders en in dezelfde straat als mijn zus An.
Ons gezin was niet groot: ouders en twee dochters. Ook onze moeder kwam niet uit een groot gezin: enig kind en onze vader heeft een broer. De familie van de oma langs moederskant was wel groot. Al heb ik mijn vleugels niet ver uitgeslagen, mijn man Roman komt wel van wat verder: uit Rusland. We hebben elkaar in Brussel leren kennen en hier verloopt ons leven dus ook verder. Samen met onze twee kinderen: Elvira (9 jaar) en Ruslan (7 jaar).
Hoe houden jullie contact met de familie in Rusland?
Els: Roman woonde en werkte al in Brussel toen we elkaar leerden kennen. Hij ging regelmatig naar Rusland. Zijn familie woont in Moskou en zijn ouders wonen nu ongeveer 100 km buiten de stad op het platteland. Nu is het wat moeilijker om vaak naar Rusland te gaan maar we zien elkaar zeker 1 keer per jaar : ofwel komen Roman zijn ouders naar Brussel, ofwel gaan wij naar daar. Tussenin hebben we contact via skype en sturen we berichten (sms, WhatsApp, e-mail).
In het begin was het voor mij natuurlijk heel moeilijk om te communiceren, omdat ik geen Russisch sprak, maar dat verliep dan via Roman. Ondertussen lukt het een beetje beter.
Het leven is daar ondertussen ongeveer zoals hier, zeker in Moskou is het volledig gelijkaardig. Voor verplaatsingen moet je wel tijd hebben want Moskou is een grote stad (evenveel inwoners als België) en je bent snel een uur onderweg met de (supersnelle) metro. Ook met de auto gaat het niet vanzelf: ze hebben geen snelwegen.
Hoe pakken jullie dat aan bij de opvoeding van jullie kinderen?
Els : we hebben thuis drie talen: Roman praat Russisch met de kinderen, ik praat Nederlands met de kinderen en Roman en ik praten samen meestal Frans.
Wat de godsdienst betreft: Roman is niet gelovig, maar het is geen enkel probleem om de kinderen godsdienstles te laten volgen en hen gelovig op te voeden.
Wat is je beroep?
Els: ik geef les in de muziekacademie J.H. Fiocco in Schaarbeek. Nu enkel nog piano., vroeger gaf ik ook notenleer, algemene muziekcultuur, begeleidingspraktijk, samenspel en deed ik ook begeleidingen. Ik ben daar zelf begonnen als 6-jarige en het is dus echt een vertrouwde omgeving voor mij. Je hebt als (ervaren) leerkracht inderdaad snel een idee van de mogelijkheden van elke leerling. Muziekonderwijs vind ik (natuurlijk) belangrijk, voor iedereen. Mijn eigen kinderen spelen ook piano en ik doe dat zelf met hen. Ze gaan (nog) niet naar de muziekacademie. Elvira heeft al genoeg hobby’s en Ruslan is nog jong.
Velen kennen jou ook als dirigente tijdens de gemeenschapsvieringen in Sint-Jozef in Evere. Hoe is je band met Sint-Jozef er gekomen ?
Els: als kind ging ik samen met mijn ouders en zus naar Sint-Aleydis op de Daillylaan in Schaarbeek maar met de fusie van de parochies hebben we de overstap gemaakt naar Sint-Jozef in Evere. Mijn zus en ik zijn allebei misdienaar geweest. Ik ben dat heel lang geweest, ook nog in Sint-Jozef. An is dan organist geworden. Ik herinner mij dat we ook kindernevendiensten hadden met Zuster Magda. Dat vond ik echt leuk. De misviering was soms wat moeilijk maar als misdienaar kon je dingen doen. Dat vond ik wel tof.
Nog meer parochianen kennen jou als de gedreven pianiste die ons ieder jaar verrast met een prachtig pianoconcert. Hoe heb je ontdekt dat piano jouw ‘ding’ is ?
Els: dat is allemaal heel toevallig. Mijn zus An, die ouder is, volgde pianoles in de muziekacademie. Thuis vond ik het plezant om ook op de piano te tokkelen en toen de pianolerares vroeg of ik ook muziek wou leren, zei ik dan ook ja. Ik was nog maar 6 jaar en kreeg dan eerst als vrije leerling les. Het ging uiteindelijk bovengemiddeld goed. Ik vond dat leuk om te doen. Natuurlijk was het tijdens de puberteit ook niet altijd met evenveel goesting. Niets gaat vanzelf. Je moet er altijd voor oefenen en soms hard voor oefenen. Toen we in het 6e middelbaar boekjes meekregen over studiekeuze en dan dus ook moesten nadenken, was dat heel moeilijk. Ik kruiste echt alles af. Toen ik in september ingangsexamen deed in het Conservatorium van Brussel, had ik eigenlijk nog geen plan B. Gelukkig was ik geslaagd.
Hoe word je dan soliste?
Els: op het Conservatorium waren redelijk veel bijvakken en dus had ik nood aan extra privé-pianolessen. Gelukkig bleef het wel mijn ding, want de verandering is toch groot: van 1,5 uur per dag piano oefenen naar een gemiddelde van 6 uur per dag. Dat moet je meemaken voor je weet of je dat echt wil en kan doen.
Welk stuk of welke componist speel je het liefste?
Els: dat is moeilijk te zeggen: ik heb bijvoorbeeld een zwak voor de suite ‘Estampes’ van Claude Debussy, maar als ik aan andere stukken werk, absorbeer ik die dan helemaal. Momenteel ben ik nogal in de romantische periode…
Welke raad zou je geven aan een jonge pianist(e)?
Els : blijf oefenen. Leer luisteren. Het zijn niet enkel de vingers, maar ook de oren die moeten ontwikkeld worden. Ga bij leraren die je iets kunnen bijbrengen.
Bedankt Els, en dat je voor ons allen nog veel mooie pianoconcerten mag spelen.
Ria V.A.
