Beste mede-parochianen,
van ganser harte de beste wensen voor 2020! Ik wens dat iedereen ten volle de aanwezigheid van God mag ervaren in het nieuwe jaar. God in de zin van de Vader daarboven, die er altijd is voor ons, en ons onvoorwaardelijk graag ziet. Maar ook G-O-D met de G van gezondheid, de O van optimisme, en de D van dromen, durven en doen.
Laat ons beginnen met de G van een goede gezondheid. Er is een duidelijke link tussen gezondheid en welbevinden en een goede gezondheid is zonder twijfel iets waar we allemaal naar uitkijken en streven.
Wat een luxe hebben wij toch in Europa dat gezondheidszorg betaalbaar en toegankelijk is voor iedereen. Hier in de VS is dat wel anders. Als je even 185 dollar moet ophoesten voor een kort doktersbezoek omwille van een banale oorpijn (echt waar!), waarvan de ziekteverzekering maar een klein percentage terugbetaalt, omdat je je "deductible" nog niet bereikt hebt (een bepaald bedrag dat je zelf moet betalen voordat de verzekering tussenkomt), of als je een rekening in de bus krijgt van 500 dollar van de tandarts voor een enkele vulling van een rotte tand, dan besef je pas dat wij toch wel een goede en betaalbare gezondheidszorg hebben, en een behoorlijke ziekteverzekering. Dat is wat ik het meeste ga apprecieren thuis als dit jaar hier voorbij is: betaalbare gezondheidszorg. Ik ga in de toekomst extra dankbaar zijn als ik enkel 20 euro moet neertellen bij de huisdokter en met de glimlach mijn 50 euro betalen bij de specialist.
Verder wens ik ook aan iedereen de O van optimisme. Wie het glas half vol ziet, en niet half leeg, die is doorgaans gelukkiger, denk ik.
Leven zonder auto is een hele uitdaging hier in Ann Arbor, vooral met deze koude vries-temperaturen. Maar we bekijken het van de goede kant: ik fiets veel meer dan voordien (zo lang het niet sneeuwt), we stappen veel en nemen vaak de bus. We doen dus iets voor onze gezondheid en voor het milieu. En als die opties al eens niet lukken, wel, dan doen we een fijne babbel met de taxichauffeur en leren we vanalles over het leven hier in Michigan dat we eerder nog niet wisten.
Emilia heeft een kaartje boven haar bed hangen met "if life gives you lemons, you make lemonade". Dat is nog eens een instelling!
Tenslotte wens ik allen de D van dromen, durven en doen.
Toen mijn man met het idee kwam: "laat ons een jaartje naar de VS gaan voor een post-doc" was mijn eerste reactie, nu ja, dat is een fijne droom/wens, maar dat is toch allemaal veel te moeilijk om te organiseren? Zeker omdat ik nog herstellende was van mijn hersenschudding. En kijk, hier zitten we dan. De kinderen doen het goed op school en hebben een heleboel nieuwe vrienden gemaakt, we hebben geweldige buren bij wie we altijd terecht kunnen (voor een ritje naar de kruidenier bijvoorbeeld), en ik heb eindelijk tijd om weer academisch te werken en dat post-doc artikel te schrijven waar ik al een tijdje op zat te broeden. Ook in onze nieuwe Sint-Franciscus parochie voelen we ons goed thuis. Tijdens het tweede advents-weekeinde mochten Emilia en ik de kaarsen aansteken van een reuzegrote adventskrans die met katrollen van het plafond naar beneden gelaten werd. Ja, hier in Amerika zien ze het allemaal nogal groots (heb je de maat van mijn ijskast, wasmachine en droogkast al eens gezien?) maar we geraken er stilaan aan gewend.
Aan allen die een droom hebben maar toch ook nog een hoop twijfels: durf het al eens groots te zien en ga ervoor in 2020!
Sina