Vorige zondag mocht ik het verhaal van de 'Goede Herder' vertellen aan de kinderen die naar de kinderwoorddienst kwamen. De jongste was 3 en de oudste 7 jaar. Het treft mij altijd hoe kinderen stil vallen op het moment dat je de kaars ontsteekt. Ondertussen kennen de meeste kinderen al het lied waarmee we elke woorddienst beginnen:
Jezus, ik hou veel van jou. Kom dan Jezus kom maar gauw. Hou jij ook zoveel van mij? Kom en maak me blij.
Het boeide de kinderen dat het verhaal niet uit een boek kwam of via kleurplaten. Het verhaal kwam dit keer uit een gouden doos. Dat maakt het al spannend. Het verhaal van de Goede herder hadden sommigen op school al gehoord maar voor de jongsten bleef het spannend tot op het einde. Ze waren dan ook muisstil. Veel minder beweeglijk dan anders.
Na het verhaal komt de 'wondering'. Aan de hand van enkele vraagjes proberen we het verhaal te verdiepen. Er zijn geen foute antwoorden. Elk kind antwoordt op het punt waar het nu staat, wat het nu kan vatten. Zo mochten ze een lievelingsschaap aangeven en het een naam geven. Daarbij merkten ze op dat alle schaapjes verschillend waren. Dat hadden ze goed gezien. Ook de Goede Herder mochten ze een naam geven. Er kwamen verschillende namen maar eentje gaf het de naam 'Jezus'. Zij kon al verder kijken dan het verhaal zelf. Knap ! Dit zette de deur open naar de volgende vraag: ik vraag me af als Jezus als de Goede Herder is, wie zijn dan de schaapjes? Dit was een zeer moeilijke vraag. Daar kwam geen antwoord op, maar dat is niet erg, want stilte is ook een taal. Het geeft de kans om na te denken, om te groeien. Plots kwam het antwoord van een meisje van 6: de schapen zijn 'wij'.
Ik kan je vertellen... ik ben een gelukkige verteller.
Een paar weken eerder mocht ik het verhaal vertellen aan 16 volwassenen, ouders die hun kindje het laatste jaar hebben laten dopen en hun catechisten en pastores. Dit was een heel andere setting maar ook heel boeiend. Ook daar waren er ouders die het evangelieverhaal nog niet kenden.
Bij de 'wondering' was er iemand die vroeg of de stilte nog even mocht duren omdat het verhaal haar zo geraakt had. Iemand anders vertelde dat ze het verhaal al dikwijls gehoord had maar er nooit zo is blijven bij stil staan. Nu had ze het gevoel om het van binnen en van buiten te kennen.
Het maakt mij een gelukkige verteller, als ik zie wat Gods Woord met mensen doet.
Mariette, pastor
.
