Op zondag 24 november brengt Heidi Sebrechts tijdens de gemeenschapsviering van 10.15 uur een getuigenis in de kerk van Sint Jozef in Evere. Na de viering is er receptie én potluck in de Kring. Daar kan nog verder gepraat worden en kunnen er ook nog vragen gesteld worden aan Heidi Sebrechts. Mevrouw Sebrechts is een jonge psychologe, gehuwd en moeder van twee kinderen. We stellen haar graag aan u voor.
Zoals altijd in deze rubriek starten we ook nu met de traditionele vraag : is u een Brusselaar of een inwijkeling?
Heidi Sebrechts: ik ben geboren in Oudenaarde en heb er gewoond tot ongeveer 18 jaar. Ik heb in Gent gestudeerd en ben dan naar Antwerpen getrokken waar ook vrienden woonden. Maar in Antwerpen kon ik niet aarden. Ik voelde mij er niet echt thuis. Ondertussen was mijn broer in Brussel gaan studeren en hij had er ook veel mensen leren kennen. Zo ben ik ook naar Brussel gaan wonen en voelde mij er welkom. Die stad heeft voor mij een heel andere sfeer. We wonen hier ondertussen ongeveer 15 jaar.
Wat is uw beroep?
HS: ik heb psychologie gestudeerd en werkte als psycholoog in het Elisabethziekenhuis in Ukkel maar momenteel neem ik tijdskrediet om een opleiding theologie te volgen om godsdienstleerkracht te worden.
Waarom heeft u die beslissing genomen?
HS: er zijn verschillende factoren die een rol hebben gespeeld. Maar al lang heb ik interesse in godsdienst en zocht ik contact met de kerk. Vorig jaar ben ik naar de opening van het Kerkelijk jaar gegaan en daar heb ik met iemand gesproken die betrokken is bij de werking met jonge katholieken. Op de terugweg naar huis sprak ik in de auto met onze pastoor en het gesprek ging over het godsdienstonderwijs. Toen dacht ik nog, dat is niets voor mij. Maar later heb ik er nog verder over nagedacht want dat bleef in mijn hoofd hangen. Bleek dan ook dat met mijn vroegere opleiding ik niet zo lang zou moeten bijstuderen en het dus nog mogelijk is om mij om te scholen. De opleiding theologie en lerarenopleiding kan ik samen op ongeveer anderhalf jaar afwerken.
Wat komt er allemaal aan bod in die opleiding?
HS: we bestuderen de bijbel, vooral exegetisch, ook de geschiedenis van het ontstaan, hoe spiritueel interpreteren… maar we spreken ook over geloof en ethiek, daarnaast is er ook didactiek in het algemeen en voor godsdienstlessen in het bijzonder. Belangrijk is natuurlijk de link naar het dagelijks leven. Je moet geen theologie studeren om gelovig te zijn. Ik vind het ook erg belangrijk om aan te sluiten bij een gemeenschap en om met anderen over je geloof te kunnen spreken. Het is voor mij niet voldoende om op zondag naar de mis te gaan. Dat is natuurlijk wel belangrijk en ook het besef dat we niet alleen zijn als gelovige.
Is u ook actief in de parochie in Ukkel?
HS: ik ben altijd gelovig geweest maar tijdens mijn studies had ik geen kerkelijk leven meer. Ik ben in die periode ook regelmatig verhuisd en dus had ik weinig tijd om betrokken te zijn in een parochie. Maar op een bepaald moment ben ik terug naar de kerk beginnen gaan. Mijn man is Franstalig en dus was het niet evident om voor een Nederlandstalige parochie te kiezen. We hebben onze twee kinderen wel laten dopen maar waar ze gedoopt zijn, vonden we niet zo gemakkelijk aansluiting bij de gemeenschap. Toch ging ik op zoek naar een vaste parochie en heb ik geprobeerd om wekelijks naar de misviering te gaan. Met twee kinderen bleek dat niet mogelijk maar mijn man en ik wisselden af en namen een van de kinderen mee. Zo vonden we aansluiting in de Franstalige gemeenschap Les sources vives van Elsene en Ukkel waar we ons welkom voelen in een gezellige en hartelijke gemeenschap.
Hoe reageerde uw familie en vrienden op uw beslissing?
HS: velen waren wel een beetje verrast. Geloof is geen evidentie maar de meesten vinden het wel interessant en willen er wel wat meer over weten. Sommige vrienden dachten: gaan ze mij, als niet-gelovige niet beschouwen als een ketter? Zal ik nog welkom zijn? Over je geloof praten is niet gemakkelijk. Voor ik aan mijn opleiding begon, nam ik regelmatig deel aan een gebedsgroep. Op een avond was ik te voet onderweg en mijn buurman die net ook met de wagen vertrok, stopte en wilde mij graag naar mijn bestemming brengen. Ik heb toen niet gezegd waar ik naartoe ging. Achteraf had ik er spijt van. Voor veel mensen is het wel een taboe om over je geloof te spreken.
Zal dat niet moeilijk worden om als godsdienstleerkracht daarover met jongeren te spreken?
HS: ik heb al één proefles in een echte klas gegeven. En ik voel : ik heb jongeren wel iets te vertellen. We spraken bijvoorbeeld over het begrip ‘voorzienigheid’. Ze kenden dat niet. Maar of je nu gelooft of niet, het heeft zeker iets zinvols. Ook met onze eigen kinderen praten we over ons geloof. In het begin was dat niet evident voor mijn echtgenoot. Maar het ging beter door in onze parochie te komen met een jonge priester die in zijn homilie spreekt over het dagelijks leven. Dat is voor ons, jonge gezinnen belangrijk. Als ik beslissingen moet nemen, laat ik mij inspireren door de bijbelverhalen en de homilies die richtinggevend zijn.
Heeft u nog een suggestie of aanrader voor onze lezers?
HS: lees regelmatig in de Bijbel, alleen of in groep, via een ‘app’ of ‘Bijbel onderweg’... Er zijn veel mogelijkheden, maak er gebruik van!
Bedankt mevrouw Sebrechts! Ik zie nu al uit naar uw getuigenis op zondag 24 november in onze gemeenschap Sint Franciscus in Evere. En veel succes met uw verdere opleiding!
Ria V.A.