In maart 2018 heb je Syrië verlaten en ben je samen met je gezin in België aangekomen. Hoe kijk je nu terug op die beslissing?
Robin Pashayan: het was voor ons een heel grote stap en een enorme verandering in ons leven maar het moest. Het was het beste wat we konden doen want in Syrië was er al negen jaar oorlog en het leven werd altijd maar moeilijker. Het was gevaarlijk en er was enorme inflatie waardoor het heel moeilijk was om aan de levensnoodzakelijke dingen te geraken zoals eten, elektriciteit en gas.
Natuurlijk was het in het begin erg moeilijk om ons hier aan te passen. We moesten de manier van leven hier leren kennen en de taal leren. We misten ook onze familie en vrienden. Maar stap voor stap geraakte ons leven beter georganiseerd. In het begin was het moeilijk maar het is ons gelukt met de hulp van de families en vrienden van de parochie die ons hebben geholpen.
Jullie wonen nu bijna drie jaar in Brussel, meer bepaald in Evere. Wat vinden jullie van die stad?
Robin: Brussel was niet onze keuze maar het leven is hier goed, het is een mooie stad en Evere is rustig en proper. Soms hebben wij het moeilijk omdat er in Brussel vooral Frans wordt gesproken, weinig Nederlands. De communicatie met anderen is dus niet zo gemakkelijk. Onze deur staat altijd open voor iedereen van de parochie Paduwa, zoals wij die noemen. Zij vinden altijd een oplossing om ons te helpen en daarom blijven wij hen heel dankbaar. Zij zijn altijd welkom. Sommige Belgen zijn open, anderen meer gesloten.
Hopelijk mogen we in Evere blijven want veranderen is moeilijk voor mij en mijn gezin. Nu kennen we het hier al wat en anders moeten we alles weer gaan zoeken.
Sinds vorig jaar worden we geconfronteerd met de coronacrisis. Welke invloed heeft dat op jouw leven, dat van je gezin en van je familie in Syrië?
Robin: corona heeft ons leven enorm veranderd. De hele wereld is veranderd. We kunnen niet meer naar de lessen Nederlands, soms zijn winkels gesloten en vooral we hebben veel minder sociaal contact. Geen lessen, dus ook geen vrienden zien, we kunnen nergens naartoe. We moeten de lessen volgen via de computer en internet. Daarom is het veel moeilijker. Ook het zoeken naar werk is hierdoor fel bemoeilijkt. Het is moeilijk om bedrijven of kantoren te bereiken. Ze zeggen: stuur een mail maar er komt geen antwoord. Veel diensten zijn dicht of alleen op afspraak te contacteren. We wachten op verbetering, dan kunnen we weer vooruit met ons leven. Niemand blijft gespaard van corona. Vier van onze familieleden: twee tantes en twee nonkels zijn aan corona gestorven. Ook mijn moeder is in Syrië in de kliniek geweest en was erg ziek door het virus. Gelukkig is ze genezen en is ze nu weer thuis.
Jij en je vrouw, Khloud volgen allebei lessen Nederlands. Wat is jullie ervaring met het volwassenenonderwijs?
Robin: we doen ons best om Nederlands te leren, het is leuk maar soms ook moeilijk. Onze dochter Morya is beter en leert sneller. Morya is de ganse dag op school, heeft meer contact met het Nederlands. Voor ons volwassenen en zeker nu door de corona zijn de lessen via de computer veel moeilijker om te volgen. Het internet wordt soms onderbroken, het contact met de lerares is moeilijk, valt soms uit. Het contact met de medestudenten, het sociaal contact is weggevallen. We luisteren wel naar de radio en kijken ook naar TV om de taal te leren. Maar in België spreken veel mensen dialect en dat is moeilijk voor ons om te verstaan. De Nederlandstaligen in Brussel spreken wel goed Nederlands. Er zijn via internet wel conversatietafels maar de mensen van allerlei nationaliteiten die eraan mee doen spreken soms slechter Nederlands dan wij. We leren minder en het is moeilijker om te volgen.
Morya gaat nu bijna drie jaar naar school in het Nederlands in Lennik. Wat vind je van de school?
Robin: Morya doet het nu heel goed op school. Volgend jaar mag ze naar het secundair onderwijs. We weten nog niet naar welke school want het schoolsysteem is nieuw voor ons maar we spreken erover met de school en met het CLB, het Centrum voor Leerlingen Begeleiding wat het beste is voor Morya. Morya is speciaal, soms leert ze goed, soms niet. We hopen dat we een oplossing zullen vinden wat het beste is voor haar toekomst.
Morya houdt van de school en is een goede student. Maar het is spijtig dat de school buiten Brussel is want daardoor is het moeilijker om vrienden te maken en ook voor ons om contact met de andere ouders te hebben. Hier in Evere zien we de mama’s aan de schoolpoort en dan is het gemakkelijker om te praten en vrienden te maken. Wij zijn open maar de afstand naar Lennik is moeilijk zonder auto.
Hoe zie je de toekomst voor jou en je gezin?
Robin: onze toekomst is hier. Er is geen weg terug voor mij en mijn gezin. Morya zou zich ook niet meer kunnen aanpassen in Syrië of een ander land. Ze is het hier zo goed gewoon. Na een moeilijke tijd in het begin, weten we nu dat het nonsens is om terug te gaan. We zullen ons best doen om de toekomst voor Morya hier uit te bouwen en we hopen dat we op de goede adviezen en steun mogen rekenen want we zijn nu ver weg van onze familie en daarom hangen we nog wat af van onze vrienden.
Beste Robin, natuurlijk kunnen jullie op onze steun blijven rekenen. We zijn vrienden voor het leven en die laten we niet in de steek.
Ria V.A.
