Enkele dagen geleden las ik ergens: Lourdes is… ontmoeting, is een kloppend hart, is pijn en verdriet, is vreugde en hoop. Ik heb zo het gevoel dat wij dit ten volle kunnen beamen. ' Wij', dat is dan de groep bedevaarders uit onze pastorale eenheid, op pelgrimstocht naar Lourdes, midden augustus.
En ja, wij hebben mekaar teruggezien, eigenlijk mekaar teruggevonden op die langverwachte 10 november, in de pastorie van Sint Jozef in Evere. En ja, wij waren er met zijn allen, net zoals toen. Een blij weerzien, dankbaar om wat wij samen in Lourdes hebben mogen beleven en het nu nog eventjes mogen herbeleven bij het bekijken van een fotosessie, mooie foto's, sprekende foto's. Gedurende die momenten van het zich volledig overgeven aan de beelden, reizen wij als het ware weer helemaal terug naar Lourdes. Er valt een welkome, haast gewijde stilte, net zoals toen, aan de grot, een stilte die ons, net zoals toen, voelbaar dichter bij elkaar brengt. En ik denk zo: wij hebben mogen antwoorden op de roepstem van Maria, maar hebben wij ook Maria in ons hart toegelaten!... Sommige foto's ontlokken ons een stille glimlach.
Dank aan het team dat zich door een berg van ongeveer een zeshonderdtal foto's heeft geworsteld om ons deze unieke sessie te bezorgen.
En dan, rond koffie en gebak komen de tongen los en wordt het een geroezemoes van jewelste, hier en daar een schaterlach bij het ophalen van anekdotes… Gezelligheid, verbondenheid…
Maar de klok tikt verder. Wij nemen afscheid van elkaar met een warme handdruk en weer die schitterende lichtjes in de ogen, net als toen… Vrede en alle goeds en… een klein beetje Lourdes… iedere dag.
Frieda
