Eind vorig jaar gaf ze in Stokkel een adventsconferentie met als thema ‘Samen God leren zien”. Donderdagavond 5 maart koos ze voor ‘Welkom bij God” om tijdens de vastenconferentie in de pastorie van Sint-Jozef samen met ons op weg te gaan. Het werd alweer een hoogst interessante avond, daarover was iedereen het na afloop volmondig eens. Meer zelfs, ook na de conferentie kwamen er uit het publiek verschillende opmerkingen en vragen, tips ook die ons allen kunnen helpen om van deze vasten een gedegen voorbereiding tot Pasen te maken.
Kolet Janssen wilde die avond samen met ons nadenken en van gedachten wisselen over: wie is God voor ons? Wat is de vastentijd en waarom vasten we?
Ze startte de avond met een fragment uit een column die ze vorig jaar had geschreven waarin ze de vraag stelde, hoe kan de as van Aswoensdag voor vernieuwing zorgen? Waarom kozen wij christenen voor het symbool van de as? Was vuur geen beter symbool geweest? De vlam van de hoop die weer gaat branden.
Vasten is zoals we allen weten een periode van inkeer. We weten wel waar het om gaat maar vaak raken onze goede bedoelingen ondergesneeuwd. Want er zijn altijd zoveel ‘dringender dingen’: onze ambitie, de plannen die we maken, onze gezondheid, enzovoort die onze aandacht opeisen. Iedereen heeft het zo druk, druk. Zelfs de gepensioneerden.
Twee maal per jaar, tijdens de advent en tijdens de vasten, geeft de kerk ons de kans om onze neus in de goede richting te plaatsen. Het is aan ons om er tijd voor te maken, scherp te stellen, te herbronnen. We moeten terug naar de kern van ons leven. We moeten ons de vraag durven stellen: wat is mijn bestemming? Het is opvallend, als mensen door ziekte of andere omstandigheden met het einde van het leven worden geconfronteerd, ze op dat ogenblik wél teruggaan naar de kern: wat is/was écht de moeite waard? Vaak staan we met scherven van goede bedoelingen in onze handen. Wat doen we ermee? Want het is altijd gemakkelijker gezegd dan gedaan, tot inkeer te komen. Als het ons dan niet lukt, is er gevaar voor moedeloosheid. We zien het niet meer zitten. Maar God houdt van ons, ondanks onze fouten en onze beperkingen.
“God kan mij gebruiken zoals ik ben”. Met dat citaat van Tomas Halik, een Tsjechisch priester en theoloog kon Kolet Janssen ons overtuigen dat we het nooit mogen opgeven. Het is een heel bevrijdende gedachte dat we geen angst mogen voelen of schuldgevoel hebben. We moeten ons vertrouwen in Gods grote handen leggen. Met vallen en opstaan, maar we komen er wel. Telkens opnieuw proberen. Elke dag opnieuw het beste van onszelf geven en zo samen met God werken aan zijn grote droom. Kolet Janssen verwees ook naar de parabel van het Verloren schaap en naar die van de Verloren zoon. Al lukkend en mislukkend komen we dichter bij God.
We kregen ook verschillende ‘vastenpuntjes’, kleine tips, zoals bijvoorbeeld iedere dag proberen dankbaarheid te zien, tijd nemen om een bijbelfragment te lezen en te laten inwerken, God zien in minstens één mens per dag... Het is allemaal niet zo moeilijk, als we het maar durven proberen. De Geest van God zal ons helpen.
Tot slot wees Kolet Janssen er op dat we ‘samen sterker staan’. Als parochie kunnen we elkaar steunen, op elkaar terugvallen. Ons zelf op het spoor van God zetten. Dat is vasten. God komt ons met open armen tegemoet.
Ria V.A.
