Op donderdag 18 november hadden we weer ons maandelijks zoomgebed. Op die dag gedenken we de kerkwijding van twee basilieken in Rome : de Sint-Pietersbasiliek en de Sint-Paulusbasiliek. Pastor Chris, die voorging in dit gebedsmoment, legde ons als inleiding uit dat de verjaardag van de wijding van een kerkgebouw eigenlijk de verjaardag is van de christengemeenschap die er samenkomt. Een kerkwijdingsfeest maakt ons ervan bewust dat we gemeenschap vormen rond de levende Jezus. En in dit geval met name in verbondenheid met de paus, de bisschop van Rome en zo met de ganse wereldkerk.
In dit zoomgebed stond dan ook de figuur van Petrus centraal. Hij is degene aan wie Jezus zei : « jij bent de rots waarop Ik mijn Kerk wil bouwen ».
Het evangelie van deze dag is : Matteüs 14, 22-23. De leerlingen zitten in hun boot bij stormachtig weer. Ze zien Jezus lopend over het water naar hen toekomen. Ze denken een spook te zien, maar Jezus zegt hen : « Rustig maar, Ik ben het. Wees niet bang ». Petrus vraagt aan Jezus of hij over het water naar Hem toe mag komen. Jezus zegt : « Kom ». Petrus stapt overboord, probeert over het water te lopen, wordt bang en begint te zinken. Hij schreeuwt het uit : « Heer, red me ». Jezus grijpt hem bij de hand en zegt : « Kleingelovige, waarom heb je getwijfeld ? ».
In haar bezinning bij dit evangelie vertrekt pastor Chris van een mooi beeld : dat van een kindje dat leert lopen en uiteindelijk alleen durft te stappen omdat papa of mama met open armen te wachten staan om het op te vangen. Zo roept dit evangelie ook ons op om vertrouwen te hebben temidden van de stormen des levens, de negatieve krachten en machten die sterker zijn dan de mens. Jezus loopt over het water : dat betekent dat Hij zich niet laat meesleuren door die negatieve krachten. Hij is het kwaad de baas. En Hij zegt ook aan ons, die meegesleurd worden door allerlei stromingen en die de toekomst, ook in de Kerk, soms donker inzien : « Vrees niet, Ik ben er ».
Zoals de leerlingen en Petrus kunnen ook wij soms op moeilijke momenten Gods aanwezigheid ervaren als een stille kracht die ons draagt en die ons naar elkaar zendt om elkaar de hand toe te steken als iemand weg dreigt te zinken. Zo zijn we ook Kerk : door elkaar te troosten bij momenten van storm en tegenwind. Dan kunnen we elkaar doen voelen : « you shall never walk alone », « je zult nooit alleen gaan », zoals weerklonk in het slotlied.
Het toepasselijk gebed dat Chris bad bij het begin van de viering kan ook ons persoonlijk gebed nog inspireren :
« Goede God, uw Zoon Jezus riep gewone mensen zoals Petrus om Hem te volgen. Wij herkennen ons in hun twijfels en angsten, maar ook in hun geloof. We vragen U : sterk ons vertrouwen en ons geloof in momenten dat het stormt in ons leven en in de Kerk. Kom ons, kleingelovigen te hulp ! »
Dank aan pastor Chris voor het voorgaan, dank aan pastor Gino voor de regie en dank aan alle deelnemers. We waren met een 15-tal. Het heeft weer deugd gedaan om zo samen te bezinnen en te bidden op een weekdag.
Pastor Benno.
