Toen mijn vader begin 2014 overleed in het woon- en zorgcentrum Onze Lieve Vrouw in Wezembeek-Oppem stond mijn besluit al snel vast: ik zou mijn diensten aanbieden als vrijwilligster. Ik had met eigen ogen gezien hoeveel handen men daar te kort komt .... Mijn taak bestaat uit het assisteren bij de avondmaaltijd op de afdeling voor patiënten met dementie. Om de 4 à 5 weken houd ik ook 1 namiddag per week de cafetaria open. Buiten deze taken om zijn er een 5-tal vaste bewoners waar ik elke vrijdagnamiddag mee afspreek in de cafetaria: een gezellige babbel bij een tas koffie, een glaasje wijn, een biertje. Gegarandeerd steeds een fijne namiddag !
En toen kwam corona. Sinds half maart liggen al onze activiteiten als vrijwilligster stil. De bewoners zijn nog altijd vrij beperkt in het ontvangen van bezoek. Kort samengevat: 2 x per week 1 vaste bezoeker gedurende max. 1 uur. Als ik dus bij één van hen op bezoek ga, ontneem ik de kans op een bezoekje aan één van hun familieleden. Dat doe ik dus niet. Ik stuur wel regelmatig kaartjes (de meesten onder hen zijn slechthorend en telefonisch contact is dus niet evident). Ik hoop dat zij op deze manier weten dat ik aan hen blijf denken, ook al kan ik momenteel niet fysiek aanwezig zijn.
Er zijn ons sinds het begin van de corona-pandemie verschillende bewoners ontvallen. Niet door corona, maar sterven maakt nu eenmaal deel uit van het dagelijkse leven in een woon- en zorgcentrum. Het doet pijn te weten dat je van deze mensen geen afscheid hebt kunnen nemen, dat je die families niet hebt kunnen opvangen en bijstaan.
Van zodra ik mijn vrijwilligerswerk opnieuw kan opnemen, zal het serieus wennen worden. Sommige bewoners zullen er niet meer zijn, aan andere nieuwe gezichten zal ik moeten wennen. Eén ding hebben ze echter allen gemeen: zij zijn o zo blij als iemand hen een beetje tijd en aandacht schenkt, als iemand wat nieuws vanuit de buitenwereld tot bij hen brengt, als iemand hen als een gelijke behandelt en niet als een afgeschreven oud iemand. Ik heb ooit, lang geleden, een tekstje van mijn moeder gekregen. Zij had het ergens gelezen en bewaard. Je vindt het hieronder. Dit is mijn leidraad wanneer ik in het woon- en zorgcentrum actief ben.
“Ik ben oud, mijn benen willen niet goed meer mee en mijn handen beven, heb geduld met mij, uw wereld is zo snel.
Mijn oren zijn verzwakt en doof van het lawaai, spreek niet te zacht als je met mij praat.
Mijn ogen zijn niet meer zo helder, ik zie niet alles meer, wees niet boos als ik mors of ergens iets omver gooi.
In mijn geheugen zit de mot, en morgen ben ik vergeten wat ik je vandaag beloofd heb.
Neem het mij niet kwalijk dat ik graag over vroeger praat en soms twee keer hetzelfde vertel.
Het doet mij deugd als je vriendelijk bent en even tijd voor mij maakt.
Ik ben daar echt gevoelig voor. Sluit mij niet uit, en laat mij voelen dat ik U niet tot last ben.
Ik leef ook nog graag en soms voel ik mij erg eenzaam. Ik moet nog leren oud te worden met een jong hart.”
Het wegvallen van het vrijwilligerswerk heeft bij mij een grote leegte achtergelaten. Uiteraard kan je andere dingen gaan doen, maar het gemis aan het warme contact met deze bewoners vind je niet zomaar elders terug. Ik hoop echt dat de vaccinatie binnen afzienbare tijd voor een ommekeer zorgt want ik zou graag zo spoedig mogelijk opnieuw actief onder de bewoners kunnen aanwezig zijn.
Bij deze ook een “dikke merci” aan al het personeel in de woon- en zorgcentra. Zij draaien nu al maanden overuren in vaak zeer moeilijke omstandigheden en worden dagelijks geconfronteerd met de situatie. Zonder hun doorgedreven inzet vrees ik dat het leven in de woon- en zorgcentra gewoon onhoudbaar zou zijn. Van zodra de situatie zich stabiliseert, zal ik één van de eersten zijn die het vrijwilligerswerk zal hernemen. Zeker weten !
Marita Mombaerts
