Als hemel en aarde elkaar raken

De zomervakantie loopt stilaan op zijn einde. Hoe is die vakantie bij jou verlopen? Heb je nieuwe horizonten opgezocht? Was het veraf of dichtbij? Of ben je thuis gebleven om vakantie te nemen? Hopelijk is de vakantie ook een periode geweest om tot rust te komen. Om even stil te vallen. En wanneer je dan op vakantie bent, gebeurt het vaak dat je plots op een plek komt die iets magisch heeft, een plek die je iets doet, waar je merkt dat er iets met jou gebeurt. Het kan een plek in het bos zijn, of een meertje dat plots opduikt tijdens een lange wandeling. Het kan een kerkje zijn dat ergens verdwaald in het landschap staat en waar je even bent blijven zitten. Het zijn plekken waar je voelt dat er iets meer aan de hand is in ons leven. Plekken waar als het ware de hemel even openbreekt, en aarde en hemel elkaar raken. We zouden ze ‘spirituele plekken’ kunnen noemen, plekken waar we stil worden, waar we met ons diepste zelf in contact komen, plekken waar we in de stilte iets gewaarworden van Gods stem. Het is belangrijk om in ons leven dergelijke plekken op het spoor te komen. En op vakantie lukt het ons vaak beter om zulke plaatsen te ontdekken dan in het dagelijks leven. En toch is het ook belangrijk om in ons leven van elke dag dergelijke ‘spirituele plekken’ te hebben. En ja, het is mogelijk om ze zelfs in onze eigen stad te vinden. Kerken zijn er genoeg, maar het kan ook een stukje park zijn, een stukje groen, een pleintje, … Of misschien is het wel jouw eigen tuintje of een bijzonder plaatsje in jouw huis of appartement. Voor mij zijn ook alle kerken waar we in onze pastorale eeheid op zaterdag of zondag samenkomen spirituele plekken. Ze zijn voor mij spiritueel omdat ze mij doorheen de mensen die ik er ontmoet en doorheen hetgeen we er doen spreken over God. Het feit alleen al dat we er met verschillenden samenkomen om ons te laten inspireren door het evangelie en om samen brood en wijn te delen verwijst voor mij reeds naar iets hogers, naar iets diepers. Ook de inzet van mensen op al die plekken, ook al is het misschien heel stil en haast ongemerkt, verwijst mij naar God.  Ik ben telkens dankbaar als ik daar mag voorgaan of mag meevieren. Deze plaatsen zijn voor mij een verademing, spirituele oases in mijn dagelijks leven. En het is mijn grootste verlangen dat we allemaal een beetje deze momenten en plaatsen als ‘spirituele plekken’ mogen ervaren, plaatsen waar de hemel even openbreekt, en we doorheen elkaar en met elkaar iets gewaarworden van de God die ons draagt. Ik wens het jullie allemaal toe in het komende werkjaar.

Pastor Gino