Laudato si
Vandaag, zondag, vierden we Eucharistie in Cité St Pierre. In Lourdes is dat een begrip. Ik heb hier zelf vele jaren geleden, toen ik nog seminarist was, gedurende drie weken vrijwilligerswerk gedaan.
Cité Saint Pierre is de plaats waar Secours Catholique, de Franse tegenhanger van Caritas Catholica, ruimte geeft aan degenen die een hotel in Lourdes niet aankunnen. Met een tiental paviljoenen, die elk plaats geven aan enkele honderden personen in kamers van twee, worden elk seizoen heel wat duizende pelgrims opgevangen gedurende enkele dagen. Toen ik hier werkte - orderandere als gids om Nederlandstlige groepen rond te leiden - kende ik de cijfers nog uit het geheugen, sindsdien al lang niet meer. Maar het is fenomenaal: de menigte mensen die hier - sinds een zestigtal jaar is opgevangen. "Ik zou ze niet graag te eten geven", zegt men wel eens in het Nederlands, en nochtans is dat precies wat hier wél gebeurt: een soort mirakel van de broodvermenigvuldiging, maar dan elke maaltijd opnieuw. In de achtertuin van deze plaats is een soort natuurlijk amfithéater, waar grotere groepen - tot vele honderden personen - kunnen Eucharistie vieren. Het is de plaats waar we vandaag zijn.
Het ontroert mij om hier terug te komen. Het lijkt wel alsof er in al die jaren niets veranderd is. Niet dat het domein niet werd onderhouden: het ziet er zeker niet afgeleefd of slecht onderhouden uit - integendeel. Maar het wezenlijke van deze plaats - dat hier enkele honderden vrijwilligers samen werken om vele duizende pelgrims op te vangen, dat is niet veranderd. "Ik was dakloos en gij hebt mij onderdak gegeven", ik zou het Jezus zo kunnen horen zeggen.
Of hoe Lourdes wel degelijk trouw is aan de intuïtie van het begin en vooral op evengelische grondslag kijkt naar Maria. En via haar: naar haar zoon.
Tony, pastor
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.