“Onder de kerktoren van de Onze Lieve Vrouw kerk in Evere, je kan echt niet missen”. Zo verduidelijkte ze mij aan de telefoon. En inderdaad, in de schaduw van de kerktoren woont de gaste van de Even voorstellen van deze week. Na een hartelijk welkom en bij een heerlijk kopje koffie met koekjes gingen we meteen van start…
Bent u in Evere geboren of een inwijkeling?
Isabelle : ik ben op 5 juni 1932 geboren in Neder-over-Heembeek, dat is nu Brussel Stad en daar heb ik gewoond tot ik in 1953 getrouwd ben. Mijn man was van Diegem. We hebben kennis gemaakt op de tram toen ik onderweg was naar school als 17-jarige.
Zelf heb ik eerst school gelopen in Neder-over-Heembeek in het Nederlandstalig onderwijs, middelbare school heb ik in het Frans gevolgd. Toen ik afgestudeerd was, mocht ik voor een drietal maanden een leerkracht vervangen in een Franstalige school en ik ben mijn hele carrière in die school gebleven. Mijn leerlingen waren echte ‘ketjes’ van Brussel en ik heb er echt veel plezier beleefd aan het lesgeven.
Komt u uit een groot gezin?
I.H.: neen, ik had één zus. Ze is al veel jaren geleden overleden. Mijn echtgenoot had ook maar één zus. Ik heb dus maar een kleine familie. Mijn echtgenoot is kort na zijn pensioen totaal onverwacht gestorven. Hij had al enkele jaren hartproblemen maar toch kwam het heel onverwacht. Dat maakte het heel moeilijk om te aanvaarden, ik had geen afscheid kunnen nemen.
Heeft u kinderen?
I.H. : ik heb een dochter en een kleindochter. Zij zijn allebei mijn grootste steun. Mijn kleindochter was vier jaar toen mijn echtgenoot is overleden. Ze liep hier school en ’s middags kwam ze bij mij eten. Op een dag zei ze mij: ‘wij zijn maar met twee, mami want papi is bij Jezus nu hé’. Ondertussen is ze 27 jaar geworden en staat ze zelf in de 2e kleuterklas. Dat doet ze heel graag omdat ze de kindjes veel kan leren. En net zoals ik vroeger, is ze een strenge leerkracht maar is ze ervan overtuigd het geen zin heeft om tegen de leerlingen te roepen. Dat dient tot niets. Dialogeren, vinden we allebei heel belangrijk.
Mijn dochter is tolk geworden. Ze werkt voor het ministerie van Landsverdediging, geeft soms les in de militaire school en is nog met de toenmalige prins Filip, nu onze koning, op missie geweest.
Hoe is u in contact gekomen met de parochie?
I.H. : bijna 60 jaar woon ik ondertussen in Evere en altijd op de parochie Onze Lieve Vrouw. Mijn dochter is hier gedoopt door onderpastoor Hoefnaegels. Ik heb verschillende pastores gekend: André Vander Aerden, Putzeys, Karel Van Deun, Michel De Wever, Paul Vander Stuyft…
Het eerste écht contact kwam door de vraag van Karel Van Deun of ik communie wou brengen en zieken bezoeken. Dat heb ik vele jaren gedaan, zowel bij mensen thuis als in het rusthuis. Al veel jaren lees ik op Goede Vrijdag samen met een Franstalige de Kruisweg. Met een groepje Nederlands- én Franstaligen zorgden we ook voor de bloemen in de kerk. Ze noemden ons de ‘flowergirls’, we kwamen allemaal uit het onderwijs. Hier op school ben ik ook leesmoeder geweest voor de kinderen van het 1e en 2e leerjaar. In die tijd werd ik door de gepensioneerden binnengeroepen. Zo ben ik in 1999 voorzitster geworden van de KBG, de Kristelijke Beweging voor Gepensioneerden van Evere. Later werd ik gewestleider van het Verbond Brussel, bestuurslid in de Vereniging van Bezoekers van Verzorgingsinstellingen en vertegenwoordiger van de senioren in de seniorenadviesraad. Het grootste probleem in de grootstad is de vereenzaming. Mensen kennen dikwijls hun buren niet meer. Waar ik problemen zag, zocht ik naar een oplossing. Meer dan eens ging ik daarvoor zelfs bij de gemeente aankloppen.
U is een heel ‘bezige bij’…
I.H. : ik was tot in 2007 ook vrijwilliger voor de animatie in het rusthuis Sint-Jozef. Ook bij Okra zat ik in de Raad van Bestuur. Maar mijn meeste tijd ging naar de zieken en bejaarden die ik begeleidde als ze naar het ziekenhuis of de dokter moesten. Ik heb héél veel rolstoelen geduwd maar door gezondheidsproblemen mag ik dat nu niet meer doen. Mijn dochter zei wel eens: “Mama, je brengt meer tijd door in het ziekenhuis dan thuis.” Ze noemden mij hier wel eens ‘mère Thérèse’… Maar ik heb het altijd graag gedaan. Toen ik nog les gaf, ging ik met mijn leerlingen, kinderen uit het 3e tot het 6e leerjaar, in kleine groepjes op bezoek bij de bejaarden in Pacheco. Sommige kinderen hadden werkelijk een hechte band met die ouderen.
Beste Isabelle, bedankt voor je enorme inzet voor je medemens, van klein tot groot, want ‘woorden wekken, maar voorbeelden strekken…’
Ria V.A.
