Even voorstellen… Rafiq

Omwille van je geloof je land, je stad, je thuis en je familie moeten verlaten. Met de dood bedreigd worden omdat je in Christus gelooft. Kunnen wij ons dat voorstellen? Verschrikkelijk toch. Maar dat is Rafiq uit Syrië overkomen. Sinds een paar jaar woont hij met zijn gezin in Sint-Stevens-Woluwe en neemt hij geregeld deel aan onze zondagsvieringen in de kerk van Sint Jozef. We gingen hem thuis opzoeken…
 

Vanwaar ben je afkomstig?

Rafiq: ik kom uit Damas (Damascus) in Syrië. Als christenen hadden we er jarenlang een kalm en rustig leven tussen de moslims. Ik ging naar school aan het seminarie Sint Paulus in Harissa in buurland Libanon want mijn moeder wilde graag dat ik priester zou worden. Maar ik voelde mij niet geroepen en dan heb ik mijn studies verder gezet in Syrië. Na mijn militaire dienst werkte ik voor een Franse firma die verschillende fabrieken in Syrië had. Ik sprak vrij goed Frans want in het seminarie moesten we Frans praten van de paters. Daardoor kon ik later gaan werken voor de ambassade. In 2011 waren er protesten en braken er opstanden uit in Syrië die uiteindelijk leidden tot een burgeroorlog. Een jaar later moest ik met mijn gezin mijn land verlaten want ik werd bedreigd omdat we christenen zijn. Omdat ik op de ambassade werkte, kon ik voor mijn gezin een visum krijgen. Mijn twee dochters zijn meegekomen. De jongste woont hier nog. De oudste is al getrouwd en haar man kon zijn familie niet missen. Zij zijn na één maand teruggekeerd naar Syrië.
 

Heb je zelf nog meer familie wonen in Syrië?

Rafiq: ja zeker, ook mijn moeder woont er nog ; ze woont samen met haar zuster. We hebben met de familie regelmatig contact via skype, what’s app of andere moderne communicatiemiddelen want het leven in Damas is gevaarlijk. Boodschappen doen is niet zonder risico. We blijven altijd ongerust en volgen ook het nieuws op radio en televisie.
 

Je leven is wel enorm veranderd sinds je Syrië hebt verlaten?

Rafiq: het leven is hier duur vooral de huur van ons appartement. Mijn vrouw en ikzelf hebben onmiddellijk werk gezocht. Mijn vrouw volgde ook taalcursussen Frans en Nederlands. Ik heb werk gevonden in een chemische fabriek in Rumst en daar via de collega’s Nederlands geleerd. Verstaan gaat vrij goed, maar spreken blijft heel moeilijk, ik spreek liever Frans. Ik ben nu 65 jaar en moet blijven werken ook al is het zwaar. Om met het openbaar vervoer naar mijn werk te gaan ben ik 2,5 uur onderweg, ’s morgens én ’s avonds opnieuw om terug naar huis te keren. Terwijl ik in Syrië voor de oorlog een goed leven had, alle dagen in kostuum ging werken op de ambassade. We hadden er een huis en twee auto’s. Om vier uur stopte ik met werken. In mijn vrije tijd was ik lid van Sint Vincentius à Paulo in Damas en verantwoordelijke voor de catechese, en ik hielp ook in een organisatie voor gehandicapten.
 

Je komt regelmatig naar de vieringen in de kerk van Sint Jozef. Hoe komt dat?

Rafiq: ik wil bidden en op zondag naar de kerk gaan. Daarom vroeg ik aan mijn buurman of ik mee mocht naar de kerk. Maar hij antwoordde mij: de bus stopt daar! Maar op zondag rijden er weinig bussen en dus ben ik te voet vertrokken. De eerste kerk die ik tegen kwam was die van Sint Jozef. De mis was al begonnen en sindsdien ben ik blijven komen op zondagmorgen. Meestal komen de kinderen van mijn broer mee: twee nichtjes, Maha en Odette en mijn neefje Hnein, Jean in het Frans, genoemd naar mijn grootvader. In Damas zong ik in de kathedraal in het Arabisch en in het Grieks. Dat mis ik wel, de mooie liederen in onze vieringen. Als ik op de bus sta te wachten om naar mijn werk te gaan, zing ik ook. Ik zou heel graag eens in de kerk van Sint Jozef zingen.
 

Je maakt ook heel mooie kaarsen. Waarom doe je dat?

Rafiq: ik ben ermee begonnen toen ik nog geen werk had. Nu doe ik het vooral in het weekend. Ik had gezien dat de stompjes van de kaarsen in de kerk werden weggegooid. Daarom heb ik aan de zuster in Sint Jozef gevraagd of ik de restjes mocht meenemen. Die smelt ik en met enkele gietvormen en wiekdraad maak ik nieuwe kaarsen. Van vrienden krijg ik soms wel eens een oude gekleurde kaars. Die voeg ik toe en zo heb ik ondertussen een mooi kleurenassortiment. Kaarsen spelen in onze kerk een heel grote rol. Wij branden alle dagen kaarsen.
 

Wat mis je het meeste?

Rafiq: ik mis vooral mijn familie, mijn vrienden en vooral mijn hoofdkussen van thuis, mijn échte thuis dus. Maar zoals we in het Onze Vader bidden ‘Sa volonté soit fait sur la terre comme aux ciels’, het is Gods’wil en daar schikken wij ons naar.
 

Beste Rafiq, bedankt voor je openhartig verhaal. Laat ons hopen dat er weer vrede komt in je thuisland. Maar vergeet niet dat je hier bij ons, in onze geloofsgemeenschap altijd welkom bent!

Ria V.A.