Even voorstellen... Jos Laporte

Ook in 2017 gaan we door met deze rubriek. Dus trok ik al onmiddellijk in de eerste week van het nieuwe jaar op pad, richting Brussel Europawijk deze keer. Daar wachtte me na een deugddoende wandeling door de winterkoude een hartelijk en warm welkom bij een lekker kopje koffie met taart, bij geboren en getogen Brusselaar én groot verteller : Jos Laporte. We geven hem meteen het woord :

JL : in het trouwboekje van mijn ouders sta ik ingeschreven als Joseph Louis Charles geboren in Brussel in 1949. Ik heb altijd in Brussel gewoond maar stam wel af van Vlaamse ouders met roots in Rummen en Herk-de-stad. Mijn moeder is in 1945 in de Pacificatiestraat 45 een zuivelhandel begonnen. Mijn vader is in 1949 naar Brussel gekomen. Ik ben enig kind, heb school gelopen aan het Sint-Niklaasinstituut in Anderlecht. Een broer van mijn vader was er kloosterling en rekruteerde leerlingen voor het internaat. Ook het middelbaar onderwijs heb ik daar gevolgd. Mijn eerste communie heb ik daar op school gedaan, mijn plechtige communie hier in onze parochiekerk van Sint-Joost-ten-Node. Mijn ouders gingen naar de Vlaamse mis in de crypte. Mijn moeder was lid van verschillende verenigingen zoals de KAV en KBG, wat nu Okra is.

Heeft u nog herinneringen aan uw kinder- en jeugdjaren?

JL : mijn allereerste herinnering moet uit 1953 of ’54 zijn. Als 4 of 5-jarige ging ik met mijn moeder naar de kerk voor een kinderzegening in de Kerstperiode. De pastoor zat in een grote zetel in het koor en na de zegening kreeg ik een ‘prentje’, dat heb ik nog altijd. 

In 1960, ik was toen 11 jaar, ben ik misdienaar geworden in de Sint-Joostkerk. Daar heb ik mijn ‘ware roeping’ gevonden. Welke? De interesse voor alles wat ik rondom mij zag: de glasramen, grafstenen, beelden, teksten, namen en opschriften… ik wilde er meer over weten. Al de opschriften waren in het Frans. Tot ik in de crypte onder het koor kwam. Daar op die oude grafstenen van voor 1832 stonden de Nederlandstalige opschriften. Ik ben die als kind gaan kopiëren en de geschiedenis, de verhalen achter de namen gaan opzoeken. Egidius Aertssens was een naam bij een afbeelding op een glasraam, de pastoor-bouwer van de huidige Sint Joostkerk. Dat opzoeken ben ik mijn hele leven blijven doen. Ook toen er in 1964 gemeenteraadsverkiezingen kwamen en we thuis een folder van de Liberale partij in de bus kregen. Hierin stond een lijst van de liberale burgemeesters van Brussel, waarvan de namen terug te vinden zijn in het straatbeeld. Zo geleidelijk aan is mijn interesse voor de geschiedenis gegroeid.

Waar heeft u na uw studies gewerkt?

JL: van 1969 tot aan mijn pensioen in 1998 heb ik bij de ASLK gewerkt, maar ik ben geëindigd als Fortis-boy (lacht). In die overname periode moest de bank afslanken en ben ik vervroegd kunnen stoppen. Het was ook de periode dat mijn moeder is overleden. Ondertussen had ik in 1991 in mijn vrije tijd een tentoonstelling samengesteld naar aanleiding van 100 jaar parochie Sint-Joost-ten-Node, gevolgd door een analoge tentoonstelling in 1995 over 100 jaar Heilig Hartkerk. Daarvoor heb ik veel archieven bezocht, onder andere dat van het bisdom in Mechelen en het Kadok, Katholiek Documentatiecentrum in Leuven. Ervaring met archieven had ik al opgedaan door mijn opzoekingswerk bij het opmaken van onze familiestamboom. Later heb ik nog meer stambomen opgemaakt zoals die van gewezen burgemeester van Sint-Joost-ten-Node, Guy Cudell en ook van de Heilige zuster Amadina (Paulina Jeuris) uit Schakkebroek vlakbij Herk-de-Stad, die in 2000 heilig werd verklaard.

In 2000 heb ik in overleg met de Vlaamse Heraldische Raad het wapenschild van de Vlaamse Gemeenschapscommissie ontworpen, dat op voorstel van Brussels volksvertegenwoordiger Brigitte Grouwels door de VGC-raad werd goedgekeurd.

Bent u, net als uw moeder, actief in het verenigingsleven?

JL: ik ben lid geweest van de KWB en in 1970 was ik één van de stichters van de ‘Kultuurraad Sint-Joost-ten-Node’ (de voorloper van GC Ten Noey). Later ben ik ook secretaris, penningmeester, ondervoorzitter geweest en ik ben geëindigd als voorzitter van het Gemeenschapscentrum Ten Noey. En toen Agnes Van Waeg, de vroegere voorzitster van het Davidsfonds Sint-Joost, in 2002 overleed, ben ik haar opgevolgd. Ze had mij dat al gevraagd op het gouden bruiloft van Raymond en Joske Sebille-Vandenbossche. We organiseren met het Davidsfonds heel wat activiteiten: een jaarlijkse quiz in GC Ten Noey, een kerstreceptie, de piano-concerten Els Faems, we bezoeken musea en tentoonstellingen en organiseren uitstappen. Het verenigingsleven is het beste medicament tegen vereenzaming.

Alle bestuursvergaderingen van het Davidsfonds hebben hier plaats in deze ruimte die ik naar mijn vader heb genoemd: de galerij Richard Laporte. Hier hangen alle schilderijen, een zestigtal die mijn vader heeft gemaakt.

Hoe ziet u de toekomst van de parochies Sint-Joost en Heilig Hart?

JL: omdat Josee Schwind-Kneepkens met vakantie was, had ze mij de sleutel van de kerk gegeven toen in augustus enkele jaren terug de Vlaamse mis is opgehouden te bestaan. Die deur sluiten heeft mij toch wel pijn gedaan. Ik ben niet zo gelukkig met de overstap van Damiaan naar Sint Franciscus want mijn parochiekerk ligt nu 5 km verder, in Evere waar ik geen binding mee heb. Maar ik ben ook realist want als er geen twaalf mensen (twaalf apostelen) meer in de Vlaamse mis zijn, dan kan ik dat begrijpen dat die niet kan blijven doorgaan.

Dank voor het boeiende gesprek en  uw openhartigheid, mr. Laporte. Nog alle succes met de vele activiteiten van het Davidsfonds in Sint-Joost-ten-Node en uw niet aflatende interesse voor de plaatselijke geschiedenis.

Ria V.A.