Kerk zijn vandaag

U weet allicht wel dat ik regelmatig en graag per fiets rij, al is het dan nog voor de vaste dagelijkse of wekelijkse verplaatsingen. Mijn plooifiets heeft geen elektrische motor, maar dat neemt niet weg dat ik uiteraard regelmatig mede-fietsgebruikers ontmoet die zich met zulke mechanische hulp voortbewegen. Ik vind dat een mooie uitvinding, want het brengt een heel aantal mensen op de tweewieler, voor wie dat anders niet mogelijk zou zijn. Al is het soms wel eens een uitdaging om het met een fiets zonder motortje op te nemen tegen een fietser mét, zeker de dagen waarop het zonder toch nog net iets vlotter lukt en dan nog wel in bergop. Dat is dan ook weer niet onlogisch: mensen willen op andere momenten graag eens tonen wat ze kunnen of ze willen de dingen helemaal op eigen kracht doen. Voor wie wil fietsen is daar natuurlijk ook niets op tegen.

Ik heb die elektrische motortjes wel eens horen vergelijken met de Kerk. Ja, het is misschien aantrekkelijker om de dingen aan te pakken - ook geloven zelf - op eigen kracht, zonder de hulp van anderen. Maar hoe lang hou je dat vol? Een gemeenschap die meedoet, de Geest die bezieling geeft, dat is zoals een elektrische stuwing. Als het op een moment wat minder vlot gaat, kan je zomaar je pedalen stilhouden en ga je toch vooruit, omdat de beweging van het apparaat je vooruit trekt. Zo is het met de Kerk: ook als gelovigen hebben we onze momenten van 'moeheid' of zelfs ronduit ontmoediging. Dan is er de gemeenschap, die je toelaat om even te rusten en toch niet stil te vallen. De groep helpt je vooruit.

Er zijn mensen die zich bij "gehoorzaamheid" in de Kerk absoluut niets kunnen voorstellen, toch zeker niet iets positief. Tot op de dag waarop je, zeer vermoeid, toch probleemloos de berg op raakt. Gelukkig hangt niet alles van mijzelf alleen af...

Tony, pastor