Kerk zijn vandaag

Na de mei-juni foor op het pleintje voor de Sint Jozefskerk, stapte ik over dat pleintje en zag dat de plaats waar één van de kraampjes had gestaan duidelijk zichtbaar was... aan het gras dat tussen de kasseien ontloken was. Op de plaats zelf waar het kraam had gestaan, was het natuurlijk te donker geweest en was er ook niets gegroeid, maar in de onmiddellijke omgeving was er wel redelijk wat gras te zien, waardoor de randen van deze plek duidelijk zichtbaar bleven.

Op zichzelf nog vreemd: op dit pleintje groeit anders helemaal geen gras; het wordt bij mijn weten ook nooit behandeld op dat punt. Mijn conclusie kon alleen zijn dat het de begankenis is - de vele voetstappen over het pleintje - die deze ruimte als het ware "onderhouden" en beletten dat het gras boven de stenen opschiet, als het al de kans zou hebben om te schieten. Vlak naast de plaats waar de foorwagen had gestaan, was er geen begankenis geweest, waardoor het groene gewas daar wel kansen had gekregen.

Ik moest spontaan denken aan een oude Kajottersspreuk: "Wegen ontstaan waar mensen in dezelfde richting gaan". Dat is een beetje het verhaal van de kerk. De vraag leeft wel eens bij mensen waarvoor men de kerk eigenlijk nodig heeft. "Je kan toch ook alleen geloven?" zegt men dan, en op zichzelf is dat waar ook. Maar de gemeenschap, de groep die samen in beweging komt en een zelfde richting uitgaat, levert toch een kracht die onwaarschijnlijke dingen mogelijk maakt.

We beseffen dat nog te weinig. Ook in de Kerk heerst wel eens een slogan als "Eigen kerk eerst", maar het is jammer, omdat er juist veel kracht door verloren gaat.

Tony, pastor