Kerk zijn vandaag

Er komt een nieuwe versie van het Onze Vader. Daar is al veel over gesproken en er zal ongetwijfeld nog veel over gezegd worden. Eén van de onderliggende vragen bij die hele kwestie zou kunnen zijn of het wel van belang is dat er één enkele versie bestaat. Wat zou het eigenlijk maken dat iedereen zo min of meer zijn eigen versie heeft? Dat lijkt veel meer in lijn te zijn met de hedendaagse opvatting dat we vooral onze eigen keuzes moeten maken. Vandaag worden mensen, al van jongs af aan, geleerd om desnoods tegen de stroom in te gaan, als ze daarmee maar trouw zijn aan hun eigen inborst. Is het niet wat uit de tijd dat iedereen "hetzelfde" gebed opzegt? Als jij het Onze Vader wil bidden op jouw manier, ik op de mijne en mijn moeder misschien nog in een oudere versie die zij in haar kinderjaren geleerd heeft (bv. "ons toekome uw Rijk" in plaats van "uw rijk kome"), wat zou dat uitmaken? Er is iets van waar : het komt er vooral op aan dat we ons tot de Vader richten - vooral belangrijk is, dat dit eerlijk gebeurt.

En toch. Doordat we dit toch allemaal samen zeggen, maken we duidelijk dat we samen horen. Het "samen" voegt er toch wat extra aan toe. Wie is in staat om te zeggen dat hij of zij alleen sterk genoeg is om zich tot God te richten en dat alle dagen opnieuw? Is het niet juist goed dat we kunnen terugvallen op een groep - waarbij degenen die het juist wat moeilijker hebben - kunnen gedragen worden door de sterken? Als supporters hun voetbalploeg aanmoedigen, doen ze dat ook "uit één mond", omdat dit "samen" een kracht uitdrukt, die één alleen niet kan opbrengen. In die zin is geloven altijd "een ploegsport": het gaat er niet om, om alleen de eindmeet te bereiken, de kunst bestaat erin om dat samen te doen - met allemaal...

Tony, pastor