Onlangs las ik in een Nederlandse krant een artikel met als titel ‘Zo vernieuwend was de kerk nog nooit’. In het artikel dat handelde over het christendom en de kerken in Nederland, kwam men tot de vreemde vaststelling dat enerzijds de christelijke kerken het al lange tijd niet meer zo moeilijk hebben gehad als vandaag, maar dat het daarentegen ook al lang geleden is dat de kerken zo vernieuwend waren. In een tijd waar het kerklidmaatschap drastisch en pijlsnel naar beneden gaat en men kan spreken van een kerkelijke krimp, is er nu tegelijkertijd een houding van ‘laten we leren leven met die krimp, en deze situatie aangrijpen als kans om een nieuw elan binnen te brengen’. Er ontstaan dan ook in Nederland her en der tal van nieuwe initiatieven. Wel merkt de schrijver van het artikel op, dat de grootste vernieuwing in de protestantse gemeenschappen te vinden is. De katholieke gemeenschappen zijn wat meer schoorvoetend wat dat betreft. Nederland is natuurlijk al altijd een beetje voor geweest op Vlaanderen op sommige vlakken. En misschien dus ook wel in het zoeken naar nieuwheid in de kerk. Maar in ieder geval geeft een dergelijk artikel hoop, daar waar je vandaag bij ons in de media vaak enkel maar hoort spreken over de achteruitgang van de kerk. Het is een hoopvol teken dat vele kerken zich stilaan aan het herpakken zijn, dat ze zich transformeren tot een nieuw soort kerkelijk landschap. Het artikel eindigde met de stelling dat de kerken verder zullen blijven krimpen, maar wat er overblijft zal misschien wel vitaler zijn dan ooit. Of zoals theoloog Stefan Paas het zegt: ‘De kerk van de toekomst zal het moeten hebben van een schaamteloze, onbevangen omarmde ‘underdogpositie’, die haar de ruimte geeft om tegendraads te durven zijn en te getuigen van een God die Liefde heet.’ Ik ben in ieder geval enthousiast om met veel goesting aan die kerk van de toekomst mee te bouwen. Jij ook?
