Ontdekkingsreiziger worden

Het is één van de zeven werken van barmhartigheid: gevangenen bezoeken. Heeft u al eens een gevangenis bezocht, beste lezer, al ooit een bezoek gebracht aan iemand die van zijn vrijheid is beroofd? Als ik denk aan de werken van barmhartigheid dan sta ik eerder stil bij : hongerigen spijzen, zieken verzorgen of naakten kleden. Dat zien we allemaal nog wel zitten, vermoed ik. Maar de gevangenis? Dat is toch een ander paar mouwen.

Vera Nelen deed me daar dieper over nadenken. Haar getuigenis tijdens de homilie in de viering in Sint Jozef op zondag 9 oktober heeft ongetwijfeld het hart geraakt van alle aanwezigen. Dat viel me toch op uit de gesprekken tijdens de receptie achteraf in De Kring. Vera werkt sinds twee jaar als vrijwilliger in de gevangenis van Leuven Centraal. En ze komt er al vijf jaar als lid van een gespreksgroep die maandelijks samen komt. Er zijn in totaal vijf gespreksgroepen waar mensen van ‘buiten’ en mensen van ‘binnen’ als gelijken rond de tafel zitten om te praten over ‘de dingen des levens’.

Wekelijks komt Vera als vrijwilligster verbonden aan de katholieke aalmoezeniersdienst op bezoek in Leuven Centraal. Er zijn ook protestantse pastors, morele consulenten, imams. Vera mag in de cel van de gevangenen. Het is te vergelijken met een huisbezoek of een ziekenbezoek, zo vertelde Vera. Maar u denkt wellicht ook, in de gevangenis is het toch anders want je gaat op bezoek bij mensen die zware feiten hebben gepleegd. Vera kan heel wat vertellen over wat ze in de loop van de jaren heeft meegemaakt. Maar wat haar als christen vooral bezighoudt is hoe kan ik de naaste zijn van mensen die niet tot mijn familie- of vriendenkring behoren maar toch ook recht hebben op aandacht, zorg en ons gebed? Wat Vera vooral heeft geleerd: wij mensen, kunnen oordelen over gepleegde feiten, maar niet over mensen. Het oordeel over een mens komt alleen God toe. Als christen mogen we nooit mensen afschrijven. En wat we zeker nooit mogen doen is ons laten meeslepen door de media. We mogen nooit meeheulen met de stroom of blind geloven wat in de pers komt. We moeten vooral leren luisteren! En onze tong bedwingen. Het is het begin van alle naastenliefde, de kern van ons geloof.

Een gevangenisaalmoezenier is als een ontdekkingsreiziger, vertelde Vera nog. Hoe? Door te luisteren naar de verhalen van anderen! Ook wij kunnen ontdekkingsreiziger worden door te leren kijken vanuit het standpunt van de ander. Het is een hele uitdaging én het heeft alles met barmhartigheid te maken.

Dank aan Vera voor haar openhartigheid. Dank ook voor de hartverwarmende gesprekken achteraf tijdens de receptie en de potluck. Volwassenen genoten van de babbel en de kleinsten van de versgebakken ‘croque monsieurs’ van Hilde!

Ria V.A.