Ouder impulsmoment bij de communicanten

In dit bijzondere jaar van de Barmhartigheid reikt de paus voor de veertigdagentijd vijf suggesties aan om onze aandacht te helpen richten. 

Eén ervan gaat over de waarde van de stilte en die te (her)ontdekken. Voor sommigen (zoals ondergetekende) een leerproces van lange adem, met in het begin veel weerstand…

In de stilte ga je haast vanzelf aan het bidden. Bidden kan op veel manieren. Soms betekent bidden een immense dankbaarheid voelen. Wanneer een mama ’s avonds na bedtijd de kinderkamers even binnengaat en die blonde slapende hoofdjes ziet. Wanneer een papa zich bewust wordt van zoveel dat hij “zomaar” gekregen heeft. Wanneer ik zelf iets gedaan heb waar ik fier over ben.

Als ik geen woorden vind om tot God te bidden, voelt het zo vertrouwde “Onze Vader” als een fijn toevluchtsoord. Een balsem voor mijn ziel en lijf.

Tijdens de ouder-ontmoeting delen we wat ons in dit haast universele gebed raakt. Voor enkele ouders is dat “vergeef ons onze schulden”. Het thema van de verzoening staat toevallig ook centraal in het evangelie (“de blijde boodschap”!) van vandaag 13 maart. Jezus laat de overspelige vrouw vrij-uit gaan, tot haar en ieders verbazing wellicht. Hij erkent haar als persoon, en richt het woord rechtstreeks tot haar. Dit lijkt me essentieel.

In de blik vindt de ontmoeting plaats. Onze medemens, iedere medemens, verdient het om aangekeken te worden. Het doet me denken aan iets van vroeger. Toen ik als klein meisje bij mijn grootmoeder was - een vrouw met een sterke persoonlijkheid - en ik iets mispeuterd had, vroeg ze om haar aan te kijken. Ik herinner me dat ze in mijn ogen keek om te zien of ik de waarheid sprak. En tot op vandaag voel ik hoe ontwapenend dat was.

Vandaag in mijn leven stel ik vast dat ik op mijn beurt altijd probeer de mens te zien. Om feiten los te zien van de persoon, en wat iemand gedaan of misdaan heeft los te zien van wie die persoon voor God is, dus ten diepste als mens.

Ik geloof dat de liefdevolle, niet oordelende blik herstel mogelijk maakt. Ik geloof dat een oordeel iemand vastpint en hem of haar soms veroordeelt tot herhaling van een bepaald gedrag. Ja, verzoening is nodig, zoals Jezus zegt tegen de overspelige vrouw: ik veroordeel je niet. Ga nu maar, en zondig niet meer. Dan kan een mens zijn vrijheid en zijn geweten ervaren. Misschien wel voor de eerste keer.

Sophie Vanhaverbeke