Pasen

Op Paasdag was ik uitgenodigd bij mijn ouders aan zee met mijn tweede oudste broer.

Ochtendlijk Oostende ontwaakte en rekte zich ontspannen uit, in het Leopoldpark popelden blije kinderen met een grote zak in hun ijverige handen om felgekleurde Paaseieren te rapen. Ook de zon scheen en dat was een opsteker want ik verwachtte slecht weer. De blauwe lucht baadde in een fris, haast “begin van de wereld”- ochtendlicht. Het enorme strand bij eb leek recht uit een impressionistisch schilderij gestapt. Zoveel licht! De talrijke plassen versterkten als een spiegel de blauwe en iriserende schijn. Alsof de aarde aan haar eerste dag begon. En in zekere zin was dat ook zo.

Want was is Pasen anders dan dat wij, mensen, een nieuwe start nemen, een nieuwe kans krijgen? Zomaar, wat we ook op onze “kerfstok” hebben staan. “Moeten we daar dan niets voor doen?”, hoor ik een kind mij in gedachten vragen. Misschien gaat het erom heel eerlijk in onszelf te erkennen wat er niet gegaan is zoals we hoopten, misschien gaat het om nederigheid, eenvoudig be-amen dat we gekwetst zijn en anderen gekwetst hebben. Het is niet melig, en het is niet flauw. Het is geen teken van zwakte (integendeel) en het betekent ook niet over ons heen laten lopen.

Het wordt ons gegeven. In de beste kern van onszelf, daar waar de Liefde huist.

Vergeving, bevrijding, daarover gaat het - altijd opnieuw. Zelf kunnen we dat niet altijd zo makkelijk, anderen, maar zeker ook onszelf, vergeven. En dat speelt ons vaak parten, geloof ik. Het is een beetje zoals met liefde. Van een ander houden lukt ons meestal nog wel (misschien niet dag in dag uit, of niet van werkelijk iedereen, maar toch), maar van onszelf? Ik bedoel niet de graaiende “alles-voor-mij”-houding van een egocentrische pseudo-volwassene of de navelstaarderij en genoegzaamheid van een narcist, maar de milde, niet-veroordelende en geduldige liefde, zorg en respect voor mezelf.

Ik citeer graag even Elisabeth Kübler-Ross, de Amerikaanse psychiater en rouw-deskundige in haar “Levenslessen” (samengevat):

Hoe kunnen we leren onszelf lief te hebben? Dat is verschrikkelijk moeilijk. De meesten van ons hebben als kind nooit geleerd van zichzelf te houden. Meestal leerden we dat het negatief is jezelf lief te hebben, want eigenliefde wordt vaak verward met zelfzuchtigheid en egocentrisme. We kunnen beginnen met onze ziel te verzorgen en begaan te zijn met onszelf. Als we elkaar liefhebben, vullen we ons leven met activiteiten die een glimlach op ons gezicht brengen. Dat zijn de dingen die ons hart en onze ziel doen zingen. We kunnen leren van onszelf te houden: dat doen we door anderen van ons te laten houden en door van hen te houden.

Wat een zegen, wat een onuitsprekelijk wonder dat ons wordt gegeven: de onmetelijke liefde van God zegeviert, we worden vergeven! En van daaruit kunnen we af en toe proberen een ander te vergeven. In de voor mij pakkende verzoeningsmis een paar dagen voor Pasen werd mij ook al dat cadeau gedaan: de verrijzenis is voor ieder van ons.    

Een Zalige Paastijd aan ieder van u!

Sophie Vanhaverbeke