Rafiq getuigt

De gebedsweek voor de eenheid van de christenen liep dit jaar van 18 tot 25 januari. Maar in Sint Jozef besteedden we er extra aandacht aan in de gemeenschapsviering op zondag 29 januari. We konden die morgen luisteren naar de getuigenis van Rafiq. Rafiq komt iedere zondag naar onze viering in Sint Jozef. Hij is afkomstig van Damascus in Syrië en is zijn land moeten ontvluchten omdat hij als christen werd bedreigd.

Rafiq deelde over het lijden en de hoop van de Christenen in het tussen wel 50 vechtende partijen verscheurde Syrië. Na zijn treffend verhaal vertolkte hij voor ons een deel van het ‘Sanctus’ zoals dat gezongen wordt in de Byzantijnse ritus van de Grieks-Katholieke kerk waar hij toe behoort.

Op het einde van de viering werd een mooie collectie kleurrijke kaarsen verkocht. Deze kaarsen werden door Rafiq zelf vervaardigd met restjes van kaarsen onder meer uit onze gemeenschapskerk.  De kaarsenverkoop werd druk bezocht en leverde het mooie bedrag van 386 Euro op. Dit bedrag werd integraal geschonken aan een project van Kerk in Nood waarin noodhulp geboden wordt aan Syrische Christenen in Aleppo.

Het samen voorbereiden van de getuigenis van Rafiq was enerzijds een mooie gelegenheid om deze vriendelijke man en zijn gezin beter te leren kennen. Anderzijds was het erg confronterend.Hoe is het toch mogelijk dat zovele landen in een spiraal van haat en moordende vernietiging belanden? En wat te doen in tijden waarin duisternis zich op onweerstaanbare wijze lijkt te verspreiden? De innerlijke worsteling rond deze vragen liet in mij de hieronder geformuleerde reflectie groeien.

Hebben we niet allemaal ooit die ervaring gehad bij het ondergaan van onrecht, waarbij er plots een onweerstaanbare drang in ons opborrelt om de held te zijn, die op glorieuze wijze het recht herstelt?

… Een held die diegene die ons onrecht aandeed eens bijzonder hard zou straffen, zodat hij er niet meer zou durven aan te denken om dat onrecht te herhalen…  De logica van de ‘zero tolerance’, die het ervaren onrecht dubbel en dik betaald zet… en daarmee de andere partij alle argumenten aanreikt om ons dan weer van zijn kant op heldhaftige wijze te straffen voor het hem aangedane onrecht. Een ‘heilige oorlog’ ontstaat waarbij elke partij, geïnfecteerd en verblind door het geleden onrecht en de erdoor opgewekte haat, het recht probeert te herstellen door de vijand, die verpersoonlijking van het kwaad zelf, geen medemens meer, uit te schakelen of zelfs te vernietigen.

Is het niet net deze reflex die zowel de IS-fundamentalisten als de populistische partijen in ons eigen land de wind in de zeilen blaast en ook ons dreigt mee te slepen in Syrische oorlogstoestanden?

Naar mijn gevoel reikt ons christelijk geloof ons een uitweg aan: de ware heilige oorlog, die geestelijke oorlog die beoogt het kwade te bestrijden en het goede te bewerkstelligen, is in de allereerste plaats een innerlijke strijd binnenin mijn eigen hart. Het is een strijd, waarbij ik mij dag na dag actief openstel voor Gods genade om zo Zijn liefde in mij te laten groeien, een liefde die zichzelf geeft en die vergeeft. Want die houding van het hart, die net in de confrontatie met onrecht in geweldloos verzet tot het uiterste blijft kiezen voor de logica van de liefde, is een bijzonder aanstekelijk en machtig wapen, krachtiger nog dan dat van onrecht en haat.

De kruisdood van Jezus (die gave van liefde van Jezus tot het uiterste), en de daardoor ontketende verrijzeniskracht (voor Jezus en diegenen die Hem navolgen) is voor mij het teken bij uitstek daarvan. Het is voor mij een belangrijke bron van vertrouwen en hoop. Tegelijk is het ook een dringende uitnodiging om in diepere verbondenheid met God te gaan leven, want louter menselijk gesproken, los van de bron van de ware liefde die God is, is dit een onhaalbare opdracht.
 

Emmanuel Vanderstuyft