Weggaan is een beetje sterven

“Partir, c'est mourir un peu,
C'est mourir à ce qu'on aime :
On laisse un peu de soi-même
En toute heure et dans tout lieu.”

(Uit 1890, van de Franse dichter Edmont Haraucourt)

Weggaan, beste lezer, is een beetje sterven. U kent allicht deze zo bekende uitspraak. Ze is vandaag voor mij meer dan ooit toepasselijk, nu ik na 18 jaar Schaarbeek verlaat.

Nu ja, “verlaat”. Ik hoop dat het me lukt om nog regelmatig, of (wellicht realistischer) af en toe, deel te nemen aan het leven en de vieringen van onze gemeenschap. Leuven is het niet het einde van de wereld, en wie weet wat de toekomst nog allemaal in petto heeft!

En ook al is er de pijn van het afscheid, toch voel ik ook diepe vreugde. En wel tweeërlei.

Enerzijds geeft het me immers de kans om mijn erkentelijkheid uit te drukken.

In onze parochiegemeenschap heb ik prachtige mensen ontmoet. Wijze, geduldige, soms humoristische vrouwen en mannen. Vaak bescheiden mensen die ik net daarom in dit stukje uitdrukkelijk wil bedanken. En mocht u twijfelen of het wel om ù gaat: reken maar J!

De kwaliteit en diepgang van zowel de vieringen als talrijke andere initiatieven (ik denk bijvoorbeeld aan het Weg-project, de reeks avonden rond de apostel Paulus en, recent nog, de lezing over barmhartigheid door prof. R. Burggraeve) hebben me iedere keer gevoed en gestimuleerd.

Ik voel dus vreugde en dankbaarheid om al die cadeaus die me te beurt vielen.

Anderzijds kan ik een persoonlijk verlangen uiten en - beetje bij beetje - vorm geven. Ik droom ervan dat mijn huis een open huis wordt. Een plek waar mensen mogen “landen”. Uitrusten, welkom zijn. Bij een kopje koffie of thee hun verhaal doen. Of samen een wandeling maken op het mooie domein van de Norbertijner abdij van het Park. Als je dus eens in Leuven bent, of zin hebt om eens af te komen, van harte welkom!  

Om te eindigen nog dit:   

het kan pijn doen om door het leven te gaan met een open hart, maar nooit zoveel als met een gesloten hart.

Met een genegen groet,

Sophie Vanhaverbeke