Velen hebben een absolute hekel aan wachten. Niet verwonderlijk: ze vinden dat je je tijd veel beter en aangenamer kan gebruiken dan door domweg in een rij te staan tot het jouw beurt is, of in de file, tot je verder kunt enzovoort. Maar méér dan alleen die praktische reden van het aangename tijdsgebruik is er misschien ook wel iets principieels. Het is voor velen een soort basisstelling vandaag dat een mens de maat is van alle dingen, vooral ook de maat van zijn eigen leven. Ik doe, ik maak, ik bepaal alles zelf, autonoom, zonder dat ik anderen nodig heb. En wat is wachten, op een symbolische manier, anders dan uitkijken naar iemand anders - alsof ik toch niet alles zelf in de hand heb, maar voorwaar een ander zou nodig hebben...
Nochtans moet je dat ook zeggen: de grootste filosofen, ook ongelovigen, stellen dat een mens zichzelf niet kan redden en verloren gaat als hij zichzelf in zijn eigen leven opsluit. Je hebt iemand nodig die van buitenaf op je toekomt, die als het ware op je deur komt kloppen, die je misschien gewoon om hulp komt bedelen om je weer naar buiten te doen gaan. En het is dàt wat een mens nodig heeft: God heeft ons immers niet gemaakt om op onszelf te bestaan, maar juist om voor elkaar iets te betekenen, ondanks het feit dat mensen zo graag zichzelf tot middelpunt maken...
Advent is een tijd van wachten. Of ook 'verwachten'. Maar het is toch niet in de eerste plaats een periode van "discipline": het moet nu eenmaal. Het is vooral een tijd van belofte: niet God die ons laat wachten, maar God die aanzegt dat Hij komt. Advent is een heerlijke tijd!
Tony, pastor
