"In Brussel...???" hoor ik wel eens mensen uit Vlaanderen zeggen met een duidelijke toon van afgrijzen als ze vernemen dat ik in de hoofdstad woon. Ik moet het zover nog niet zoeken: ook in mijn meest nabije familie zijn er heel wat mensen die mij niet durven komen bezoeken. "Brussel?!" In hun beleving lijkt dat net iets minder ver verwijderd te zijn als de maan. Of toch zoiets. Ik wed dat u dergelijke ervaringen kent, als u familie of vrienden hebt in Vlaanderen. Iets soortgelijks overkomt mijzelf als ik dezer dagen hoor spreken over Parijs. Parijs?!?! Dat is waar al die zieken zijn, code rood, gevaarlijk, te vermijden, ocharme wie daar woont...?!?! Of nog erger: in Madrid: van daar naar het kerkhof is echt maar een kleine stap. Nee, Madrid, dat is het Armageddon van Europa...
Als ik erover nadenk merk ik dat het toch niet zo extreem is: ik verneem dat de cijfers van het aantal besmettingen in sommige Brusselse gemeentes niet zoveel beter is dan in de Spaanse hoofdstad en dat de afstand met daar dus toch niet zo verschrikkelijk groot is. Ik kijk om mij heen en ik merk dat het leven hier toch niet zo onmogelijk is als buiten Brussel blijkbaar wordt gedacht. Hier is toch ook niet zoveel misdaad, dat je dagelijks drie keer overvallen wordt en twee keer neergestoken, zoals mijn verwanten dat schijnen te vrezen. Zo verschrikkelijk ziekelijk is de stad dan toch ook weer niet. Ja, ik ken een aantal mensen die positief zijn (geweest), ja, vele zijn genezen en toegegeven, ik ken ook enkele die spijtig genoeg gestorven zijn. Maar wil dat zeggen dat het leven in de stad niet mogelijk is? Wij gaan hier toch ook op weg met elkaar, we leven en we maken plezier - we ontmoeten elkaar, ja met respect voor de afstand en met mondmasker als het moet?! Ik denk dat het met vooroordelen (en andere angsten) meestal (altijd) zo is: van buitenaf ziet een werkelijkheid er heel bedreigend uit, maar van binnenuit kan je zien dat het leven toch overal levenskansen vindt... Konden we de wereld maar wat meer van binnenuit bekijken!
