Vorige zondag was de kathedraal behoorlijk volgelopen; daar vond immers de viering plaats van de zogenaamde "definitieve uitverkiezing". Daarbij gaat het over de mensen die ervoor kiezen om zich te laten dopen (als volwassene dus). Ze hebben gewoonlijk al een heel traject achter zich en starten als het ware de laatste rechte lijn, want in de paasnacht vindt hun doopsel plaats (in de eigen parochiekerk).
Zoals vorige jaren was er een behoorlijk grote groep. Het zijn mensen die vanuit alle achtergronden komen (naar taal, herkomst, ...). Maar wat ze gemeen hebben is hun motivatie: ze willen gedoopt worden omdat ze het geloof hebben ontdekt. (Of eigenlijk mag je zeggen: omdat ze Christus hebben ontdekt!) Hun traject is niet altijd gemakkelijk; door hun omgeving worden ze misschien wel raar bekeken, maar dat hebben ze er zonder meer voor over. Hun enthousiasme werkt aanstekelijk...
Soms heb ik de indruk dat het enthousiasme bij mensen die zich al veel langer gelovig noemen, veel minder goed zichtbaar is. Als het gaat over geloof, gaat het vaak (meestal) over zorgen met de Kerk, de parochie, de zondagsmis, die eerder neerslachtig lijken te maken. Hoe lang is het geleden dat we nog enthousiast waren voor Christus, zozeer dat we niet anders konden dan het publiek tonen?
Het is een mooie viering en je komt er anders buiten dan je binnenging...
Tony, pastor
