Het zijn de laatste dagen van de vakantie. De zomer zit erop. In ieder geval mochten we niet klagen van het weer. Of misschien dat het soms bij tijd wat te heet was, en te droog? Maar zo hebben we natuurlijk altijd wel iets om over te klagen. Laten we vooral dankbaar zijn voor de zonnige dagen die we hebben gekregen, dankbaar voor de rust die ons werd gegund, dankbaar voor de vele nieuwe ontdekkingen die we misschien hebben gedaan, dankbaar voor de deugddoende ontmoetingen. Dankbaarheid is dus met andere woorden wellicht de mooiste houding aan het eind van de vakantie. Dankbaarheid is trouwens ook de houding bij uitstek van een gelovige. Want zo veel hebben we zelf niet in handen, zoveel wordt ons zomaar in de schoot geworpen, zoveel valt ons iedere keer weer gratis en voor niets te beurt. En de mooiste dingen zijn vaak die zaken die we zelf niet kunnen maken of kunnen voorzien: een onverwachte ontmoeting, een meertje dat je plots tegenkomt op jouw wandeling door de bergen, … Zoveel is ons gegeven. En daar kunnen we enkel maar dankbaar om zijn. Het lijkt soms wel alsof dankbaarheid een houding is die we als hedendaagse mensen wat verleerd zijn. Trouwens, het woord ‘eucharistie’ betekent letterlijk ook ‘dankzegging’. Een gelovige is dus op de eerste plaats een ‘eucharistisch’ mens, en gelovige gemeenschappen vandaag zijn geroepen om ‘eucharistische gemeenschappen’ te zijn, vandaag wellicht meer dan ooit. Laten we dankbaar zijn dat we binnenkort opnieuw een gans werkjaar de kans krijgen om deze ‘eucharistische’ ingesteldheid als gemeenschap in deze wereld gestalte te geven…
