Ben je ook zo blij dat de lente eindelijk begint? Het leek soms wel alsof we een eeuwigdurende herfst meemaakten van oktober tot nu. En na zo’n periode kan je dan echt genieten van de eerste warmte, van de eerste zonnestralen, van de bloemen en de bomen die stilaan beginnen te botten, van de vogels die terug beginnen te fluiten ’s morgens vroeg. We worden opnieuw wat hoopvoller, wat vrolijker, wat milder gestemd. Maar hiervoor dien je natuurlijk al jouw zintuigen open te zetten. Slechts wie dat doet, kan echt genieten van de lente en er nieuwe kracht uit putten. Dat geldt ook voor de manier waarop we naar de kerk kijken.
Ook in de kerk zou je soms de indruk krijgen dat er een lange herfst of winter is ingetreden: gemeenschappen worden kleiner, kerken sluiten, voorgangers worden schaarser, … Je zou er voor minder somber van worden. Maar ook hier komt het erop aan om de kleine tekenen van de lente te durven en willen zien: een viering die je bijzonder heeft aangesproken, de verbondenheid met andere gelovigen die deugd kan doen, een intense beleving van de veertigdagentijd die je nieuwe kracht geeft, mensen die zich inzetten voor anderen vanuit hun geloof, … Het zijn stuk voor stuk hoopvolle dingen, niets spectaculairs, maar ze helpen ons wel om in plaats van grauwe wintermensen hoopvolle lentemensen te worden. En daar kan iedereen baat bij hebben, zowel wijzelf, maar ook de mensen met wie we samen leven en werken, en zelfs de toevallige voorbijganger die we ontmoeten.
Laten we ons dus warmen aan de eerste tekenen van de lente, zowel in de natuur als in ons geloof en in de kerk…
Pastor Gino
