Zowel Paasdag als de ganse Paastijd werden dit jaar overschaduwd door de verschrikkelijke berichten uit Sri Lanka waar op Paaszondag 260 doden en honderden gewonden vielen doordat terroristen op zes verschillende plaatsen zelfmoordaanslagen pleegden, dit zowel in een aantal hotels als in drie christelijke kerken waar op dat moment Pasen werd gevierd. Je moet het maar meemaken dat je tijdens een paasmis op Paasdag of tijdens een Paasontbijt in een hotel zo iets overkomt. Gewoonweg verschrikkelijk.
Wat mij opviel was dat er in onze kerken hier eigenlijk niet zo heel veel aandacht aan besteed werd. Het lijkt wel alsof we in slaap zijn gewiegd en niet meer geraakt worden door opnieuw de zoveelste aanslag, ook al gaat het om onze geloofsgenoten. We mogen echter niet vergeten dat we vandaag te maken hebben met een toenemende christenvervolging over de hele wereld. Discriminatie en vervolging van christenen gebeurt in heel wat landen, en wordt hier en daar zelfs aangemoedigd! Maar wij in Europa en Noord-Amerika blijven er vaak tamelijk rustig bij, misschien wel omdat we deze problematiek in onze streken niet echt aan den lijve ondervinden. We lijken maar niet te beseffen dat wij christenen tot de meest vervolgde geloofsgroep ter wereld behoren. Het is natuurlijk niet iets om mee te pronken, maar wel iets waarvan we ons noodgedwongen meer bewust zouden moeten worden. Vormen we als christenen immers niet één lichaam, zoals Paulus het zo prachtig verwoordt? En als dat lichaam elke dag ergens ter wereld wordt geschonden, dan heeft dit gevolgen voor het ganse lichaam. Ook voor ons dus. Ook dat is Kerk zijn vandaag: ons verbonden weten met onze broeders en zusters die om hun geloof vervolgd en gedood worden, ook al lijkt dat misschien ver weg.