Kerk zijn vandaag

Het is niet mijn bedoeling om van deze bijdrage een boekenrubriek te maken, maar deze keer zou ik U toch een boek willen aanprijzen, meer bepaald het laatste boek van Dirk de Wachter dat de titel draagt ‘De kunst van het ongelukkig zijn’. Daarin pleit De Wachter voor het toelaten van de donkere plekken in ons leven. Want in onze samenleving krijg je de indruk dat er vaak enkel en alleen maar plaats is voor de successen. Het is haast ongepast om op sociale media iets anders te posten dan leuke en vrolijke momenten in jouw leven. Maar verdriet en pijn mogen niet onder de mat geveegd worden, aldus de Wachter, en dit gevaar lopen we vandaag de dag nog wel eens. Het komt er dan ook op aan om deze pijn niet te verzwijgen, maar om er met elkaar over te spreken. Ingeslikt verdriet is nooit goed. Zijn boek is dan ook een pleidooi om verdriet en eenzaamheid te doorleven en vooral met elkaar te delen. We moeten opnieuw verhalen vertellen aan elkaar, ook en vooral de verhalen die moeilijk zijn. Misschien klinkt dit wel als een evidentie. Maar anderzijds is het ook wel een teken aan de wand wanneer een samenleving dergelijke vanzelfsprekendheden als een overbodige luxe beschouwt. Het boek is dus een pleidooi voor zachte oplossingen voor harde problemen. Misschien hebben wij als kerk daar wel een belangrijke rol in te spelen, met name om een vrijplaats te zijn waar dergelijke zaken ter sprake kunnen en mogen komen, een plek waar we zwak mogen zijn en elkaar daarin kunnen beluisteren en ondersteunen. Is dat bovendien ook niet datgene wat Jezus bedoelt als hij zegt ‘het Rijk Gods is midden onder u’?

Pastor Gino