Ik kijk niet vaak TV, maar momenteel is er op Eén wel een reeks die ik volg: Columbus.
Het is een reeks waarin Wim Lybaert rondreist met een oude schoolbus die omgevormd is tot een mobilhome. Elke aflevering neemt hij een bekende Vlaming mee, en vertrekken ze samen naar een toevallig gekozen land. Ze hebben daar vier dagen de tijd voor. Natuurlijk zijn sommige bestemmingen veel te ver om in vier dagen te kunnen bereiken met zo’n oude bus. Bovendien is het ook de bedoeling om de kleine wegen te nemen. Bijgevolg is er haast nog geen enkele aflevering geweest waarin ze de bedoelde bestemming bereikt hebben. Maar dat is ook niet erg, want als ze een mooi plekje zien, stoppen ze daar. Het doel is niet de bestemming, maar veeleer de weg er naartoe. Het is dus echt een reeks waarin ‘onthaasting’ centraal staat en waar het belangrijk is te genieten van wat op jouw weg komt. Voor veel van de gasten die mee gaan is dit een andere manier van leven, en een echte openbaring om verwonderd te kunnen zijn over wat je toevallig ontmoet.
Tijdens de tocht houdt Wim ook gesprekken met zijn reisgenoten, heel eenvoudig, niet opdringerig. Zo was in de tweede aflevering Matthias Coppens de reisgenoot. Op een bepaald moment zien ze een klein kerkje terwijl ze door het Verenigd Koninkrijk rijden, op weg naar Ierland (dat ze dus niet hebben bereikt…). Wim vraagt of het goed is om even te stoppen en het kerkje te bezoeken. En daar bekent Wim dat hij gelovig is, dat hij daar belang aan hecht in zijn leven, en moest hij nu alleen in dit kerkje zijn, dat hij er dan zeker een hele tijd zou blijven zitten. Zijn gast, Matthias Coppens, zegt dat hij helemaal niet gelooft, dat hij vooral rationeel ingesteld is. Waarop Wim dan vraagt hoe je bijvoorbeeld dan liefde tussen twee mensen kan verklaren. Ik vertel dit hier zomaar, omdat het voor mij een mooi moment was op televisie waarop iemand durft te getuigen van zijn geloof, iets wat je niet zo vaak meer meemaakt. Als bekende mensen over het geloof praten, dan is het meestal om te zeggen dat ze dit stadium al lang achter zich gelaten hebben en niet langer gebukt gaan onder het ‘katholieke juk’. Hoe verfrissend is het om iemand te horen zeggen dat hij wel gelooft, en daar ook kracht uit put. Misschien is dat geloof ook wel de reden waarom Wim Lybaert met zoveel verwondering in het leven kan staan…
Pastor Gino
