Geloof het of niet, maar ik was nog nooit van mijn leven in Bokrijk geweest! En daar is nu onlangs verandering in gekomen. Ik ben er geweest. Ik moet zeggen, het was een fijne ervaring en had nooit gedacht dat het zo mooi was! Maar dit is natuurlijk geen toeristische rubriek, maar gaat over Kerk zijn vandaag. En U vraagt zich wellicht af wat dit laatste met Bokrijk te maken zou kunnen hebben. Welnu, In Bokrijk staan er twee kerken. In één van die kerken wordt voor de bezoekers elk uur een preek gehouden door een pastoor (een acteur uiteraard) zoals die gehouden werd in de jaren dertig. Natuurlijk ben ik daar even gaan luisteren. Misschien zou ik wel wat inspiratie op kunnen doen. Dat laatste was echter verre van het geval. De acteur deed het zonder twijfel heel goed, maar de stijl en de inhoud van de preek konden mij helemaal niet bekoren. Het was wat je kan noemen een echte ‘donderpreek’, waarin de pastoor vanuit een houding van ‘ik weet wel beter’ vertelde wat de gelovigen allemaal wel en niet mochten doen. Het was een preek waar je een beetje ongelukkig en vooral bang bij werd. Ik werd er in elk geval heel ongemakkelijk bij. Op dat moment besefte ik dat ik maar al te blij ben dat ik als priester mag meebouwen aan de Kerk van vandaag, en ik denk niet dat ik goed zou gepast hebben in de Kerk van vroeger. Voor mij heeft het geloof niet op de eerste plaats te maken met regels en voorschriften, zoals het blijkbaar wel het geval was in Bokrijk. Voor mij heeft geloven te maken met vreugde, met dankbaarheid, met bevrijding vooral, niet met het inboezemen van angst. Voor mij gaat geloven bovenal om een liefdesrelatie met God, die Vader, Zoon en Geest is. Het is een uitnodiging om de liefde die God ons mateloos toezegt op onze beurt te beantwoorden. Kortom, Bokrijk was mooi, maar ik was toch blij om terug te mogen keren naar de Kerk zoals we die vandaag kennen. En ik was er dankbaar om dat ik in die Kerk mag werken.