We beleefden de warmste dag van september ooit. Het had werkelijk iets zomers en je zou er haast wat lyrisch, wat extra ontspannen ook bij gaan lopen. Bovendien had het dit voordeel op de echte zomerse hitte dat de huizen binnen veel minder opgewarmd zijn en er dus gemakkelijker iets van verkoeling te vinden is binnen. Het lijkt alsof ons met deze 'indian summer' tegelijk iets paradijselijks gegeven wordt...Maar welk een contrast: tegelijk melden de media ons dat de het aantal coronabesmettingen van deze dag de duizend "vlot heeft overschreden", alsof het niets was. Wat is dat toch met die coronacijfers? Ze gaan per raket naar boven, maar dalen op het ritme van een pluimpje of een sneeuwvlok. Terwijl de nazomer ons misschien wel enthousiast kan maken, staat het gevaar alweer aan onze deur (misschien wel aan de binnenkant!): zoals tropische planten, die kleurrijk en zeer zoet, maar tegelijk ook giftig zijn...Het doet me denken aan "de dief in de nacht", waar Jezus over spreekt: het gebeurt compleet onverwacht, geheel verraderlijk, terwijl je je door de omstandigheden in slaap hebt laten wiegen. Zo'n opmerking voelt een beetje vervelend, moraliserend zelfs. Alsof ons gezegd wordt dat het ons nooit gegund is om ons even te ontspannen, niet-allert te zijn en mentaal te laten gaan, maar we voortdurend op onze "qui vive" moeten zijn, omdat er achter elke hoek gevaar zou kunnen schuilen.Oeps... wat is dit nu? Ik lijk wel negatief, wie weet zelfs een tikkeltje depri. En dat naar aanleiding van cornacijfers die moedeloos lijken te maken. Maar nee: die "dief in de nacht" wordt gezegd over de komst van Jezus zelf, vreugdevol moment bij uitstek. Het is zijn eigen wederkomst die Hij vergelijkt met de komst van een dief in de nacht. We kunnen immers ook op onze "qui vive" zijn voor het goede dat er zit aan te komen! En als ik vandaag eens werk maakte van een aantal mooie voornemens, die ik mij al zo lang maak en die er nooit van gekomen zijn? Als ik bijvoorbeeld vandaag eens de telefoon zou nemen om op te bellen, wie ik al zo lang eens zou willen spreken... zou dit geen schitterend moment zijn?
We beleefden de warmste dag van september ooit. Het had werkelijk iets zomers en je zou er haast wat lyrisch, wat extra ontspannen ook bij gaan lopen. Bovendien had het dit voordeel op de echte zomerse hitte dat de huizen binnen veel minder opgewarmd zijn en er dus gemakkelijker iets van verkoeling te vinden is binnen. Het lijkt alsof ons met deze 'indian summer' tegelijk iets paradijselijks gegeven wordt...Maar welk een contrast: tegelijk melden de media ons dat de het aantal coronabesmettingen van deze dag de duizend "vlot heeft overschreden", alsof het niets was. Wat is dat toch met die coronacijfers? Ze gaan per raket naar boven, maar dalen op het ritme van een pluimpje of een sneeuwvlok. Terwijl de nazomer ons misschien wel enthousiast kan maken, staat het gevaar alweer aan onze deur (misschien wel aan de binnenkant!): zoals tropische planten, die kleurrijk en zeer zoet, maar tegelijk ook giftig zijn...Het doet me denken aan "de dief in de nacht", waar Jezus over spreekt: het gebeurt compleet onverwacht, geheel verraderlijk, terwijl je je door de omstandigheden in slaap hebt laten wiegen. Zo'n opmerking voelt een beetje vervelend, moraliserend zelfs. Alsof ons gezegd wordt dat het ons nooit gegund is om ons even te ontspannen, niet-allert te zijn en mentaal te laten gaan, maar we voortdurend op onze "qui vive" moeten zijn, omdat er achter elke hoek gevaar zou kunnen schuilen.Oeps... wat is dit nu? Ik lijk wel negatief, wie weet zelfs een tikkeltje depri. En dat naar aanleiding van cornacijfers die moedeloos lijken te maken. Maar nee: die "dief in de nacht" wordt gezegd over de komst van Jezus zelf, vreugdevol moment bij uitstek. Het is zijn eigen wederkomst die Hij vergelijkt met de komst van een dief in de nacht. We kunnen immers ook op onze "qui vive" zijn voor het goede dat er zit aan te komen! En als ik vandaag eens werk maakte van een aantal mooie voornemens, die ik mij al zo lang maak en die er nooit van gekomen zijn? Als ik bijvoorbeeld vandaag eens de telefoon zou nemen om op te bellen, wie ik al zo lang eens zou willen spreken... zou dit geen schitterend moment zijn?
