Stilaan geraken we gewoon aan de ‘anderhalvemeterkerk’. Maar het blijft natuurlijk wat vreemd. Je mag niet spontaan kiezen waar je gaat zitten (voordeel is wel dat nu altijd de eerste rijen bezet geraken!), er mag niet gezongen worden, de communie verloopt nogal bizar, … Bovenal zal het voor velen ook vreemd zijn dat ze zo ver uit elkaar moeten zitten. Maar misschien is dat laatste voor sommigen misschien juist een verademing! Door zo te zitten heb je immers meer ruimte, niet enkel lichamelijk, maar ook spiritueel. Bovendien hoef je niet van alles te doen in een dergelijke viering: je hoeft niet te zingen, je hoeft niet mee te klappen, … De viering is gekenmerkt door meer stilte, en voor sommigen kan dat echt heilzaam zijn. Sommigen zullen zich misschien beter voelen in deze ‘anderhalvemeterliturgie’ dan in de liturgie die we tot nu toe gewoon waren. Want niet iedereen is spiritueel gebaat met grote interactie. Natuurlijk is gemeenschap vormen belangrijk, maar evenzeer is het belangrijk om in de liturgie tot rust te komen, eerbied en terughoudendheid een plaats te geven, in de verte te staren en stil te worden. En tot dit alles leent zich de liturgie die we nu in deze coronatijd kennen heel goed. In onze drang naar gezelligheid en interactie kunnen we immers soms ook wel eens in mekaars spirituele ruimte gaan staan, wat niet steeds bevorderlijk is. De liturgie die we nu kennen is meer gekenmerkt door afzondering, en dit kan de spirituele herbronning soms ook wel ten goede komen. Dit betekent helemaal niet dat we hierdoor niet meer op elkaar betrokken zijn. Maar in de leegte ontstaat een nieuwe mystieke verbondenheid, met God, en met elkaar. Ik kan me dus perfect voorstellen dat deze nieuwe vorm van verstilde liturgie sommige mensen echt deugd kan doen. Zij zeggen wellicht: eindelijk! Voor anderen kan het misschien een ontdekking zijn, een manier om God ook te ontmoeten in de afzondering, de soberheid en de stilte.
