Gebed situeert zich tussen woord en daad

Wat hou ik van deze titel! Hij werd uitgesproken tijdens onze laatste GBL-avond… of hoe enkele woorden vleugels geven aan de mistige duisternis van deze laatste decemberdagen. En tot stof voor een overpeinzing worden.

Eerlijk gezegd, heb ik nooit begrepen hoe bidden los zou kunnen staan van handelen. En, dus, van onze medemens. Hoe wij in daden (proberen) omzetten wat onze woorden belijden, zoals er ergens in een lied wordt gezongen. Evenmin kan ik verstaan dat er een scheidingslijn zou worden getrokken tussen gelovigen en niet-gelovigen. Een van mijn dierbare Brusselse vrienden is diep-òngelovig, en toch voel ik God – of in zijn geval dat wat het menselijke overstijgt -, altijd aanwezig tussen ons. Misschien is het Liefde. Dat wat ons ten diepste mens maakt, en verbindt.

Een geloof dat dienstbaarheid voorhoudt, dat nederigheid predikt en vergeving, is een geloof naar mijn hart. Mijn geloof. Een geloof dat telkens opnieuw uitnodigt om te vertrouwen en te hopen. Ik hou van het radicale optimisme dat ons wordt opgedragen. Niet dat het alle dagen feest is, hoor. Verre van, zelfs. We hoeven maar de radio of de tv aan te zetten, of de ellende gutst over ons heen als een lekkende olietanker van een gore multinational. En toch. Toch zijn er mensen die zich blijven inzetten, die niet - nooit - opgeven, die vechten tegen de bierkaai, en zich zelfs in de dorre, onmetelijke woestijn richten op de stelligheid van de oase.

Sophie Vanhaverbeke