Als men mensen polst naar wat hun meest favoriete dag van de week is, dan treft het dat de vrijdag daar nog vrij vaak als eerste wordt aangeduid. Misschien is dat wat in tegenstelling tot wat je op het eerste gezicht misschien zou verwachten. Mogelijk zou je denken dat de zaterdag of de zondag best scoren, omdat dit "vrije" dagen zijn, terwijl de vrijdag gewoon een werkdag is. Maar als je beter toekijkt, verwondert het toch niet: wie vrijdag best vindt, doet dat allicht niet omwille van de vrijdag zélf, maar omwille van wat erop volgt, met andere woorden: de vooruitblik, het zich op voorhand verheugen, de "voorsmaak" van het weekend, blijkbaar nog sterker dan dat weekend.
Ik vind dat een boeiend gegeven. Het doet me denken aan de Kerk, die nieuwjaar niet viert op 1 januari - of op 25 december wat sommige dan misschien zouden denken - maar vier zondagen vroeger: bij de start van de advent. Op het moment dat er van dat begin nog helemaal geen sprake is, is er toch al "de voorsmaak", de vreugde vooraf omdat het zal komen. We vieren niet alleen het licht, we verheugen ons ook al diverse weken vooraf op dat licht. Het is dus zo sterk dat de Kerk het begin van het jaar niet plaatst bij de komst van dat licht, maar bij dit verheugen op voorhand. Waar het verheugen begint, daar start het jaar. Dat doet denken dat dit verheugen zelf ook al iets is dat door God gegeven is en niet alleen maar een menselijke werkelijkheid. En ja... wat is de hoop anders?
