KERK ZIJN VANDAAG

Op zondag 4 september jongstleden werd Moeder Theresa door Paus Franciscus in Rome heilig verklaard. Voor mij persoonlijk was dat iets bijzonders, omdat ik ooit het geluk heb gehad om Moeder Theresa in levende lijve te ontmoeten. Het was in het voorjaar van 1995. In de periode dat ik op het seminarie van Brugge zat, hadden we twee Indische seminaristen die de opleiding mee volgden. Toen ze begin 1995 tot priester gewijd werden in hun thuisbasis, gingen we dan ook met een groepje seminaristen en priesters naar Indië om deze feestelijke gebeurtenis mee te maken. Ze werden gewijd in Ranchi, en we maakten van de gelegenheid gebruik om ook Calcutta te bezoeken. We werden door Moeder Theresa ontvangen in het huis van de stervenden. De plek zelf was hartverscheurend: een huis waar mensen die de zusters en vrijwilligers letterlijk van straat hadden opgepikt, in alle vrede en rust konden sterven. Iedereen van ons gezelschap was stil geworden en bedrukt. Maar wat merkten we? Toen Moeder Theresa binnenkwam, straalde zij een vreugde en een geluk uit, die plots heel het huis verwarmde. Dit is mij steeds van die ontmoeting bijgebleven. Niet zozeer wat ze heeft gezegd, want dat kan ik mij niet meer herinneren, maar wel de rust, de vrede en de vreugde die ze uitstraalde temidden de ellende. Voor mij was dit een Paaservaring. In heel haar wezen en haar zijn straalde ze uit wat het betekent om christen te zijn: steeds hoopvol zijn, nooit opgeven, steeds een nieuwe toekomst zien, ondanks de ellende en de miserie die er is. Als heiligen ons ook vandaag nog steeds op weg kunnen zetten om kerk te vormen vandaag, dan is Moeder Theresa zeker een heilige voor deze tijd. Ze leert ons om, ondanks alle ontgoocheling en duisternis die we vaak meemaken, toch steeds de dageraard te zien. Of zoals ik onlangs ergens op een uithangbord zag: “No matter how long the Winter, Spring is sure to follow” (hoe lang de winter ook mag duren, de lente volgt zeker).

pastor Gino