Voor wie gelooft zijn er niettemin toch ook een aantal vragen, soms zelfs vragen die het geloven zelf af en toe wat op de helling lijken te zetten. De vraag naar "het kwade" is er zo één. Hoe kan God het toelaten dat er kwaad bestaat? Een andere, die ons misschien op bepaalde momenten nog meer kan bezighouden, is de vraag van het lijden: hoe kan het dat God aanvaardt dat wij soms moeten lijden? Waarom laat God het lijden toe?
Om binnen dit bestek nu even in te gaan op de tweede soort: het moeilijkste 'antwoord' op zulke vraag is mogelijks ook het meest juiste: uiteindelijk weten we dat niet. Als we eerlijk zijn, kunnen we dat niet doorgronden. Ik noem dat "moeilijk" omdat het niet eenvoudig is om daarmee te leven; het lijkt eenvoudiger als we tenminste een duidelijk antwoord zouden hebben op de vraag 'waarom'. Voor een aantal mensen is het zelfs reden om van God afstand te nemen - dit trouwens niet alleen vandaag, zelfs de psalmen, die duizenden jaren geleden werden neergeschreven, spreken daar al over - en het geloof te verlaten.
Er is echter een andere vraag, waarop het antwoord wel klaarder schijnt: 'hoe' gaat God om met het lijden? Wat doet Hij als mensen geconfronteerd worden met lijden? De teksten van het oude testament geven daar al antwoord op: door zijn nabijheid. Hij kent de pijn van mensen en is ons daarin nabij. Zijn nabijheid helpt om het lijden te dragen.
De teksten van het nieuwe testament gaan zelfs nog verder. Dat Christus sterft op het kruis wil gewoon zeggen dat God zelf het lijden wil voelen en niet alleen "nabij" komt, maar er zelfs "middenin" gaat staan. Zo laat God zich kennen als onvoorwaardelijk solidair. En ja, er zijn mensen die de weg naar God hebben gevonden (of teruggevonden) toen ze op momenten van grote beproeving zijn aanwezigheid en zijn steun hebben ervaren.
Voor wie gelooft zijn er zeker vele vragen. En af en toe is er een stukje antwoord, misschien wel juist genoeg om ermee vooruit te kunnen.
Tony, pastor
