Onlangs trof mij een bericht in de krant. Het ging over de nieuwe ‘pop-up’ kapellen die het bisdom Antwerpen wil neerzetten op verschillende plaatsen waar veel mensen samenkomen. ‘Als de mensen niet naar de kerk komen, gaat de kerk naar hen toe’ luidde de titel van het artikel. Ik dacht: misschien is dat nog zo gek niet! Misschien moeten wij inderdaad als Kerk meer naar buiten treden in plaats van ons op te sluiten binnen onze eigen vertrouwde muren en te wachten tot de mensen naar ons toe komen. Dat is trouwens ook datgene wat paus Franciscus voortdurend zegt: Ga naar de mensen toe! Als Kerk zijn we ervan overtuigd dat onze boodschap een mooie boodschap is, één die vele mensen kan aanspreken en gelukkig maken. Waarom zouden we die dan niet mogen naar buiten brengen? Misschien zeg je wel volmondig ja wanneer je dit leest. Inderdaad, de Kerk zou veel meer naar buiten moeten treden! Maar die kerk, dat zijn wij allemaal samen. Dus de oproep geldt voor elk van ons! De vraag is dus: durf ik naar buiten treden met mijn geloof? Durf ik te getuigen van wat mij ten diepste toe bezielt? Durf ik aan anderen zeggen dat ik geloof, dat ik ‘ter kerke ga’ en daar blij om ben? Als we het echt op onszelf leggen, dan wordt die vraag iets moeilijker, en zijn we misschien minder geneigd om te zeggen dat we naar buiten moeten trekken. Misschien moeten we wel de schroom overwinnen en als het ware ‘levende’ pop-up kapellen worden, mensen waaraan anderen kunnen zien hoezeer het deugd kan doen om te geloven…
