Vergeet de gastvrijheid niet...

Het zijn bijzondere tijden. De afgelopen weken werd Europa overstelpt door duizenden vluchtelingen. Deze toevloed aan mensen stelt ons in het Westen voor een grote uitdaging. Zijn we bereid deze mensen te onthalen? En is er een draagvlak om als landen binnen Europa en als gemeentes in België op een gelijkmatige manier onze bijdrage tot deze hulp te leveren? Het stelt ons in het Westen voor de grote vraag: hoe gastvrij zijn we? En hoever durven en willen we gaan om mensen in nood te helpen? In ieder geval roept de situatie waarin we staan, een situatie die lang nog niet achter de rug is, bij vele mensen tal van vragen op. Het is bijna een plotse confrontatie met onszelf. Zijn we in staat om onze mooie woorden die we vaak te over hebben nu werkelijk in daden om te zetten? Is het mogelijk om onze angsten opzij te schuiven en humaniteit en gastvrijheid de bovenhand te laten krijgen? Het is hartverwarmend en hoopgevend te zien dat temidden de miserie en de ellende velen hun hart laten spreken, en op tal van vlakken in de bres springen om deze noodlijdende mensen op de één of andere manier bij te staan.

Niet enkel voor Europa, voor ons land en voor de verschillende gemeentes is deze situatie uitdagend. Ook voor de Kerk. Bij een dergelijke humanitaire crisis kunnen we als christenen niet zwijgen of van op de zijlijn passief toekijken. Paus Franciscus riep dan ook elke parochie, elk klooster, elke religieuze gemeenschap in Europa op om een vluchtelingenfamilie op te vangen. Ook de Belgische bisschoppen vroegen huiseigenaars om hun woning of appartement te verhuren als opvangplaats voor asielzoekers, en dit in samenwerking met Caritas Internationaal. Ook wij als pastorale eenheid kunnen hierbij niet achterblijven, zeker niet omdat deze mensen als het ware bijna letterlijk voor onze deur staan! Vandaar dat we ook onlangs in de verschillende kerken van onze eenheid een oproep deden naar mensen die een woning of een appartement ter beschikking kunnen stellen voor een gezin dat op de vlucht is. Maar ook alle financiële hulp is welkom. Zijn wij in staat om een gastvrije gemeenschap te zijn?

En zo komen we bij een heel pertinente vraag. Hoe gastvrij zijn wij als gelovige gemeenschap? Niet enkel tegenover mensen op de vlucht, maar ook voor mensen van allerlei slag? Hoe gastvrij zijn we als er iemand nieuws bij ons komt aangewaaid? Zijn we enkel gastvrij als hij of zij ons aanstaat, denkt zoals wij denken, past binnen ons kader, ...? Of zijn we gastvrij 'van harte', zonder berekening, zonder vooroordelen? Is er bij ons een plaats voor wie er anders uitziet, anders denkt, anders leeft als wij? Nemen we de woorden van Paulus werkelijk ter harte zoals hij het verwoordt in de brief aan de Hebreeën: "Vergeet de gastvrijheid niet; door haar hebben sommigen zonder het te weten engelen onthaald". (Hebr. 13, 2). Laten we hopen dat wij als gemeenschap geen engelen ontlopen...

pastor Gino