Op een regenachtige donderdagnamiddag hebben we afspraak in Haren. Deze keer gaan we op bezoek bij Leon en Jeanne Valcke-Van Assche. En één ding wordt al vlug duidelijk: Jeanne is een rasechte Harenaar…
Jeanne: dit huis is mijn ouderlijk huis. Ik ben dus geboren en getogen in Haren. Mijn grootouders woonden hier in het pachthof, wat ze nu het Castrum van Haren noemen omdat het een geklasseerd gebouw is. Mijn ouders hebben dan dit stuk grond gekocht en hier gebouwd. Ik ben in een warm nest geboren, in een geëngageerde familie. Voor zover ik mij kan herinneren, is mijn familie altijd heel toegewijd geweest aan de parochie Sint Elisabeth. Mijn grootouders en ook mijn ouders waren altijd betrokken bij de Vlaamse kermis die hier ieder jaar georganiseerd werd ten voordele van de parochieschool.
Leon: en die Vlaamse kermis duurde drie dagen! Met de KAJ van Machelen, waar ik toen bij was, waren we met een vijftal muzikanten en wij zijn op de Vlaamse kermis komen spelen. Ik speelde klarinet en later ook saxofoon. En ook met nieuwjaar hebben we op het bal van Haren gespeeld. Zo heb ik Jeanne leren kennen.
Hoe was het in uw kindertijd en tienerjaren in Haren?
Jeanne: mijn ouders waren witloofboeren. Thuis was er altijd veel werk en mijn broer en ikzelf, wij hielpen veel mee. Maar ik kreeg van mijn ouders wel tijd om naar de Chiro te gaan. Mijn broer was bij de jeugdvereniging Jong Leven. En ik ben van bij de kleintjes naar de Chiro geweest, tot ik zelf leidster ben geworden. Daar kreeg ik altijd tijd voor: om bivak te organiseren, naar vergaderingen te gaan, scholing te volgen. Dat was een heel mooie tijd en ik ben daar mijn ouders heel dankbaar om. Met de Chiro hielpen wij ook op de Vlaamse kermis. Er waren toen volksspelen op de kermis en ook een molen, je kon mosselen met friet eten, er was ook een tearoom waar je taartjes kon eten en een grote tombola. Met de Chiro hielden wij ook een kraam open. Tot vandaag ben ik ook de oud-leidsters heel dankbaar voor die vele jaren vol goede herinneringen.
Wat is uw eerste herinnering aan de parochie en de parochiekerk van Haren?
Jeanne: van toen ik kon lopen ging ik mee naar de kerk, naar de mis en naar het lof. Ik ben hier in de kerk gedoopt, heb er mijn Eerste Communie gedaan, ben er gevormd, getrouwd en later is het ook zo gegaan met onze kinderen en kleinkinderen.
Lang voor er sprake was van het parochieblad, Kerk & Leven, hadden wij hier in Haren een blaadje met nieuws van de parochie. Het heette ‘De Plicht'. Als kind droeg ik dat wekelijks rond, samen met nog andere kinderen natuurlijk.
Jullie zijn in Haren gehuwd. Wanneer was dat?
Jeanne: in 1959 zijn we gehuwd. Dit jaar zijn we dus 55 jaar samen! We hebben vier kinderen: twee jongens en twee meisjes. We hebben onze kinderen gelovig opgevoed. Als ze wat ouder werden, zijn we ook jarenlang catechese-ouders geweest. Dat was hier bij ons thuis. Vandaag kom ik in Haren soms nog vijftigers tegen die hier catechese hebben gevolgd en die mij herkennen.
Op zondag gingen we naar de eerste mis. Leon deed er de omhaling. Mijn broer was lid van de Kerkfabriek. Hij deed er de boekhouding tot de dag dat hij gestorven is. Die dag was hij zelfs nog voor de Kerkfabriek naar het bisdom geweest.
Ik ben ook lid geworden van de KAV. Al mijn vriendinnen waren ook lid. Ik volgde alle praktische lessen, heb er ook leren zwemmen en ging naar de turngroep van de KAV.
Later was ik ook vrijwilliger bij Kind en Gezin. Dertig jaar lang ging ik naar de ‘weeg' en heb ik er de kindjes gewogen!
Wat zijn jullie beste herinneringen aan Haren?
Jeanne: we hebben hier heel goede momenten meegemaakt met pastor Bernard. Hij heeft Haren doen herleven. Bernard wilde samen met de Parochiale Raad graag een etentje organiseren voor de zieken. Ik heb in die tijd nog kunnen waarmaken wat al lang in mij leefde door daaraan mee te werken.
Leon: dat is gelukt dankzij de vlotte samenwerking van een hele groep Harenaars waar iedereen kon op rekenen. De mensen voelden dat aan en ook nu nog: wij zijn één grote familie dankzij pastor Bernard. Dat is Haren: één grote familie!
Jeanne: Bernard liet de mensen in de kerk kiezen wie er deel zou uitmaken van de Parochiale Raad. Zo is Leon verkozen.
Jullie gaan Haren verlaten. Wat zullen jullie het meeste missen?
Jeanne: vorig jaar heeft Leon een trombose gehad. Hij is heel goed hersteld dankzij grote hulp van hierboven, van Onze Lieve Vrouw waar wij allebei veel verering voor hebben. Maar ons huis wordt te groot.
Ik zal de mensen van Haren missen! En ik zal zeker mijn beste vriendin Josée missen. Altijd staat ze voor mij klaar. Als ik ze nodig heb, staat ze daar. Ook toen onze oudste zoon plots is overleden, stond ze voor mij klaar. Ik was ook samen met haar in Ziekenzorg. Ja, ik zal veel missen, héél véél! Ik hoop vooral dat ik ook in Grimbergen nog wat zal kunnen doen, dat ik mij ook daar nog nuttig kan maken. Ik heb dat van thuis meegekregen: bemin God en bemin je naaste. Daarrond draait alles. Zo hoort het! En ik heb veel steun aan Leon. Waar je met twee kan achter staan: gedeelde vreugde, gedeelde smart. We doen alles samen, samen zijn we sterk!
Beste Leon en Jeanne, het ga jullie goed op jullie nieuwe stek in Grimbergen! Bedankt voor de vele jaren van inzet in de geloofsgemeenschap van Haren. En wees ervan overtuigd, we gaan jullie missen in Haren!
Nelly en Ria V.A.
