Samen met Nelly en Lucie hebben we afspraak in Haren op de Harenberg. Al bij het eerste belgerinkel zwaait de deur open. We worden hier duidelijk echt verwacht. En bij de eerste vraag wordt het ons direct klaar en duidelijk: onze gastvrouw is een ware spraakwaterval en dat ondanks haar gezegende leeftijd, want dit jaar (2014) wordt ze negentig! Met alle plezier stellen we ze aan u voor: Lucienne Van Obbergen, een ‘engeltje-doet-al’ uit Haren…Lucienne Van Obbergen
Is u geboren en getogen in Haren?
Lucienne: ik ben afkomstig van Sint-Lambrechts-Woluwe. In 1951 ben ik daar gehuwd en mijn man, August Maes was van Haren. De eerste jaren hebben we bij mijn ouders ingewoond en daar zijn ook onze twee oudste kinderen geboren. Mijn echtgenoot zong in het koor van Haren en hij speelde er ook in de fanfare. Hij voelde zicht niet zo goed thuis in Sint-Lambrechts-Woluwe. Dat was in die tijd heel Franstalig en Haren was toen nog zo goed als volledig Nederlandstalig. Het was nog een echt dorp. Vrienden van mijn man zijn voor ons op zoek gegaan naar een huis in Haren. En ze vonden een klein huisje in de Verdunstraat. Ik herinner het mij nog heel goed, het was op de feestdag van Onze Lieve Vrouw Onbevlekt Ontvangenis, dat we naar Haren zijn getrokken. Het was zo'n teleurstelling voor mij want ik kwam uit een huis met vrij veel comfort en in Haren hadden we zelfs geen WC binnen, geen gootsteen in de keuken en natuurlijk ook geen warm water. En dat met twee kleine kinderen. Twee jaar later zijn we verhuisd naar de overkant van de straat. Dat was al iets beter en we hadden er toen al een derde kindje bij. In 1958 zijn we dan hier op de Harenberg beginnen bouwen. En er zijn nog vijf kinderen bij gekomen. Dan was ons gezin compleet: vijf jongens en drie meisjes.
Je bent al veel jaren actief in de parochie. Hoe is dat begonnen?
Lucienne: mijn eerste engagement was bij de KAV, de Katholieke Arbeidersvrouwen. Mijn zus werkte op het secretariaat van de KAV en ze gaf ook kooklessen. Ze is in Haren demonstratielessen komen geven en de toenmalige voorzitster, mevrouw Meurrens vroeg mij om ‘wijkmeesteres' te worden. Dat wil zeggen dat ik verantwoordelijke was voor onze wijk hier en dus de leden opzocht, de tijdschriften van de KAV ronddeelde. Ik ging ook naar de kook- en naailessen, ging mee op uitstap. Net als in de politiek waren er om de vier jaar verkiezingen van de bestuursleden. Zo ben ik voorzitster verkozen en dat twaalf jaar gebleven. Dat was in de jaren zestig en zeventig. In die tijd waren er soms tot 170 leden. Met het 50-jarig bestaan hebben we een groot feest gehouden. Ook toen we 75 jaar bestonden hebben we dat gevierd, telkens ook met een speciale eucharistie. Ik heb trouwens nog altijd de vlag die we als geschenk hebben gekregen van de toenmalige pastoor Van Kerckhoven. Ik ben nu nog altijd lid van Femma, de nieuwe benaming van de KAV en ik neem deel aan de activiteiten.
Ben je nog bij andere verenigingen aangesloten?
Lucienne: heel recent ben ik ook aangesloten bij OKRA. Mijn oudste dochter zit in het bestuur en dan heeft ze haar moeder ook maar meegenomen (lacht). Ik heb een uitstap meegedaan naar Wervik. We hebben het tabaksmuseum bezocht maar wist je dat er in Wervicq-Sud ook een kerkhof is van Duitsers en Joden? Die dag heb ik veel bijgeleerd. Het was een heel interessant bezoek. En op de laatste woensdag van de maandag ga ik ook mee naar de ledenvergadering.
En je zet je ook in voor Ziekenzorg?
Lucienne: al sinds de jaren tachtig denk ik. Toen was hier pastoor Dessart de verantwoordelijke van de parochie en hij zocht vrijwilligers. Hier in Haren zijn er verschillende ziekenbezoekers actief geweest. Sommigen verblijven ondertussen zelf in een home, anderen zijn ondertussen al overleden. Met de Kerst- en Nieuwjaarsperiode brengen we onze zieken een geschenkje van de parochiegemeenschap samen met een mooie Kerstkaart. Zieken of eenzame mensen zijn heel blij met een bezoekje en velen hebben mij ook al gezegd dat het 'beeldeken'; de Kerstkaart met een gebed of mooie tekst hen echt deugd doet.
Eén keer per jaar is er ook een ontmoetingsdag voor de zieken in CC De Linde. Eerst is er een eucharistieviering, niet in de kerk maar in CC De Linde. Pastor Bernard heeft dat drie jaar geleden voor het eerst georganiseerd en dat heeft een ongelooflijk succes. Hier in Haren missen we Bernard enorm. We mochten hem nooit ‘pastoor' noemen. Hij zei van zichzelf dat hij priester-animator was want Bernard werkte samen en tussen de mensen. Ook op de komende ontmoetingsdag voor de zieken zullen we hem vreselijk missen. Alle verenigingen van Haren helpen mee op die ontmoetingsdag. En op het feest van de KAV EN KWB is de omhaling ten voordele van Ziekenzorg. We zijn hier in Haren een echte en hechte gemeenschap. Ook wie vroeger in Haren woonde is op die ontmoetingsdag welkom.
Beste Lucienne, bedankt voor je enthousiaste verhaal, je warm onthaal met lekkere koffie en koekjes, maar vooral bedankt voor zoveel inzet! En in naam van onze hele gemeenschap hebben wij maar één wens: doe zo voort in Haren!
Nelly, Lucie en Ria
