Over ‘liturgie en gemeenschap’

Op donderdag 4 juni kwam onze pastorale ploeg samen voor een vormend moment. Dit keer was het thema de liturgie. Meer bepaald stonden twee vragen centraal: ‘Wat is het belang van de gemeenschap bij het vieren van de liturgie?’ en ‘Waarin bestaat de gemeenschapsvormende kracht van de liturgie?’ Liturgie vieren doe je niet alleen, maar in gemeenschap. Het woord ‘kerk’ is in het Grieks trouwens ‘ekklesia’ en betekent ‘een door God bijeengeroepen gemeenschap’. We worden dus door God zelf verzameld wanneer we samen komen om liturgie te vieren. En degene rond wie we samenkomen is natuurlijk Christus zelf. Hij is de bindende factor. Of zoals Paulus het zeer mooi verwoordt in zijn brief aan de Korintiërs: “Maakt de beker waarvoor wij God loven en danken ons niet één met het bloed van Christus? Maakt het brood dat wij breken ons niet één met het lichaam van Christus? Omdat het brood één brood is zijn wij, hoewel met velen, één lichaam, want wij hebben allen deel aan dat ene brood. (1 Kor 10, 16-17) Door ons te verzamelen rond Jezus Christus, door samen deel te hebben aan het brood en de beker die Hij ons aanreikt, worden wij als het ware gemeenschap, worden wij broers en zussen van elkaar. Als vierende gemeenschap geven we trouwens ook een gezicht aan de kerk. Je zou kunnen zeggen dat de liturgische viering reclame is (of in bepaalde gevallen anti-reclame?) voor de kerk en voor het geloof. En de verantwoordelijkheid hiervoor ligt niet alleen bij de pastores en de verantwoordelijken van de liturgie: ieder van ons, wie we ook zijn, heeft zijn bijdrage en maakt of het gezicht van de kerk lachend of lelijk is. Maar als gelovigen worden we ook opgeroepen om in de vierende geloofsgemeenschap meer te zien dan wat ze op het eerste gezicht lijkt te zijn. Ze opent niet alleen een blik op de waarneembare kerk, maar voor de ogen van het geloof is zij veel meer! Ze is een teken van een hogere werkelijkheid, namelijk van Christus zelf. Als we samenkomen om liturgie te vieren dan wordt het lichaam van Christus zichtbaar in een bepaalde tijd en op een bepaalde plaats. Op die manier is de vierende gemeenschap ook sacrament! Als liturgische gemeenschap verwijzen we immers naar een onzichtbare werkelijkheid, en geven we die werkelijkheid gestalte hier en nu. En zo grijpen we als vierende gemeenschap ook reeds vooruit op het Rijk Gods zelf. Dit Rijk is nog steeds komende, maar het is reeds begonnen in Jezus Christus. In Hem roept God ons bijeen om hier en nu verder gestalte te geven aan Zijn Rijk. Een hele opgave, met vallen en opstaan. Het is een droom, een visioen, waarnaar we als gemeenschap op weg zijn!

Pastor Gino